دریاچه

تا حدی می شود گفت مادرم دو چهره ی متفاوت داشت. دو شخصیت، مانند شخصیت هایی متفاوت که در وجودش در رفت و آمد بودند.

یکی شان اجتماعی و شاد بود، زنی متعلق به دنیا که در لحظه زندگی می کرد و مثل آدم واقعاً راحتی به نظر می رسید که دور و برت باشد؛ شخصیت دیگر به شدت حساس و ظریف بود، مثل گل درشت و لطیفی که روی ساقه اش به نرمی تکان می خورد، و چنین به نظر می آمد که انگار ملایم ترین نسیم گلبرگ هایش را پخش و پراکنده می کرد.

تشخیص وجه گل مانند او راحت نبود، و مادرم همیشه مشتاق خشنود کردن دیگران بود، سخت تلاش می کرد تا وجه جسور و آسان گیرش را پرورش دهد. به جای آن گل، این ویژگی خود را با عشق بسیار آبیاری، و با مورد قبول قرار گرفتن از جانب مردم بارورش می کرد.

(صفحه 8)

وقتی آن شب مادرم در رویای من ظاهر شد، در حالت گل مانند خود بود، نه آن شخصیت دیگرش.

آن مادری که من واقعاً می خواستم ببینم، همان که به نظر می رسید داشت با کم رویی از زیر چتر نازک و لرزان گلبرگ هایش زیرچشمی نگاه می کرد.

او با من حرف زد. ما در اتاق بیمارستانی بودیم که او چند روز پایانی عمرش را در آن گذرانده بود. مدت ها بود که ننشسته بود، بنابراین وقتی در خوابم دیدم که این کار را کرده و به تخته ی پشتی تخت تکیه داده بود، نتوانستم مانع حسرت خوردن به خاطر گذشته شوم.

نسیمی از خلال پنجره ی باز وزید و باعث شد تا نور به شکلی درخشان در فضا به تلاطم دربیاید.

مادرم با من حرف زد.

" چی هیرو، عزیزم، فقط یک قدم کوچیک اشتباه کافیه تا برای تمام عمرت احساس سرخوردگی کنی، مثل من. اگر همیشه عصبانی باشی، همیشه سر مردم فریاد بکشی، نهایتاً معنیش اینه که وابسته ی اون ها هستی."

...

می دونستم به جز خشم، راه های دیگه ای هم وجود داره تا نشون بدم که چه احساسی دارم، اما فقط خشم بود که می اومد. به جای راه های دیگه، کارم به این مسیر ختم شد، و معلوم شد که در این مسیر هیچ راه برگشتی وجود نداره. نگران بودن منو بیشتر نگران می کرد، و نقش بازی کردن پاسخ بهتری رو به دنبال داشت، به همین خاطر، این همون چیزی بود که می بایست باشه. نمی تونستم جلوی خودم رو بگیرم، در آخر بدون اینکه چیزی عوض بشه مُردم.

اما می دونی چی هیرو، از جایی که الان هستم، می تونم به همه ی این مسائل نگاه کنم و خیلی بهتر متوجه می شم، خیلی زیاد می فهمم. الان خیلی از مسائلی رو که اتفاق افتاد کاملاً به وضوح می بینم – این طور نیست که دارم افسوس اون چیزها رو می خورم، اصلاً این طور نیست – اما واقعاً لازم نبود که این قدر نگران شون باشم. متوجه می شی چی می گم؟ "

مادرم لبخند محوی زد وادامه داد.

" به خاطر حس پوچی، این قدر به خاطر مسائل مختلف می ترسیدم که نمی تونستم جور دیگه ای از خودم محافظت کنم. سعی کن این طوری نباشی، باشه؟ مطمئن شو که شکمت رو گرم نگه می داری، سعی کن آسوده و راحت باشی، هم از نظر قلبی و هم از نظر بدنی، و تلاش کن مضطرب و عصبی نشی. مثل یک گل زندگی کن. تو این حق رو داری. این چیزیه که تو حتماً می تونی به دستش بیاری، برای تمام عمرت، و همین کافیه."

مادرم لبخند درخشانی زد و من ناگهان به خاطر آوردم که وقتی کوچک بودم، چگونه موقع خواب پتو را از روی شکمم کنار می زدم، و مادرم که می آمد تا به من سر بزند، به من می گفت که شکمم را گرم نگه دارم. حتی در خواب هم چشم هایم پر از اشک شد.

در تمام طول دوران کودکی ام، هر گاه که شب ها چشم هایم می لرزیدند و باز می شدند، مادرم در آنجا حضور داشت. به شکمم تقه ای آرام می زد، لباس خوابم را مرتب می کرد و پتو را رویم پهن می کرد. چندین مرتبه او را دیده بودم که این کار را می کرد؟

این همان چیزی است که به معنای مورد عشق و محبت قرار گرفتن است ...

وقتی کسی می خواهد تو را لمس کند، می خواهد مهربان وملایم باشد ... بدنم هنوز هم آن احساس را به خاطر می آورد. بدنم می داند که به عشق ساختگی پاسخ ندهد.

(صفحه 17-19)

وقتی تمام این چیزها شروع شد، من در آپارتمان خودم زندگی می کردم وناکاجیما در طبقه ی دوم ساختمانی زندگی می کرد که به صورت اریب روبروی آپارتمان من قرار داشت.

من عادت داشتم که دم پنجره آم بایستم و بیرون را تماشا کنم و ناکاجیما هم همین کار را می کرد، به همین خاطر ما متوجه یکدیگر شدیم، و طولی نکشید که شروع به سر تکان دادن برای هم کردیم. فکر می کنم که این می بایست مساله ی نادری برای دو نفر در شعر شلوغی مثل توکیو باشد که وقتی از دو پنجره چشم شان به هم می افتد برای یکدیگر سر تکان بدهند.

(صفحه 26)

اندک اندک، در هر بار به اندازه ی یک اینچ فاصله ی بین ما کمتر می شد.

من همیشه دوست داشتم نزدیک پنجره باشم و اهمیتی نداشت که هوا چقدر سرد باشد. از این رو حتی در طی زمستان، من واو مدام برای هم دست تکان می دادیم.

من می گفتم: " امروز حالت چطوره؟ "

" خوبم." من نمی توانستم صدایش را بشنوم، اما می توانستم لب خوانی اش را بکنم.

و او لبخند می زد.

این موضوع به گونه ای بود که انگار جایی که ما در آن زندگی می کردیم، سرنوشت خاصی را برای ما مقدر کرده بود، و احساساتی را به ما می بخشید که هیچ کس دیگری نمی توانست در آن سهیم شود. در طی روزهایی که می گذشتند، ما همیشه حواس مان به پنجره ی یکدیگر بود، و به همین خاطر کمابیش این گونه احساس می شد که داشتیم با هم زندگی می کردیم.

(صفحه 27)

***

عنوان:دریاچه

نویسنده:بنانا یوشیموتو

مترجم:مژگان رنجبر

ناشر:انتشارات کوله پشتی

سال نشر:چاپ اول، 1395

شمارگان: 500 نسخه

شماره صفحه: 176 ص.

موضوع:داستان های ژاپنی

قیمت: 110000 ریال