عشق زیاد هم قیمتی نیست

آخر قصه است و خبر ندارید. او آن جاست، ایستاده جلو پنجره و شما از دستش دلخورید که راه ِ نور را سد کرده است. او را نمی بینید، روز را می بینید که او نمی گذارد تو بیاید. همین طور شروع می شود. او آن جاست و حضورش شما را اذیت می کند. دیگر منتظرش نمی مانید. شب بر می گردید و رادیو را روشن می کنید. بوسه ای سرسری قبل از کَندن کفش هاتان. بعد، بلافاصله سکوت. نمی دانید چطور این طور شد. از کِی. فکر می کردید که این امکان ندارد. او نه، شما نه. شما تله ها و روزمرگی را می شناختید، درس ها را بلد بودید. انگار مایع رخت شویی عشق را می کُشد. هیچ وقت این را باور نکردید، نگذاشتید اسیر این کلیشه ها شوید. با این همه دود سیگارش شما را اذیت می کند. این یک نشانه است. از تفسیر نشانه ها صرف نظر می کنید.

متوجه هیچ پیش آمدی نشده اید و دیگر دوستش ندارید.

(صفحه 13)

از این فکر که دیگر او را دوست ندارید، فرار می کنید. گمان نمی کنید باید این را به او بگویید. از این رو همین می شود دغدغه ی خاطرتان. خودتان را با آن وفق می دهید. می پذیرید که دیگر تحمل نکنید: رفتارش، اخلاقش، موسیقی ای که گوش می کند. بی آن که از این موضوع یک فاجعه بسازید. بدخلق هستید. گاهی هم گزنده، اما پنهان می کنید. بعد، دیگر نمی توانید خودتان را نگه دارید. از دست تان در می رود. سرزنش ها را پشت سر هم ردیف می کنید، شبیه مادرتان می شوید. از خودتان بیزار می شوید.

(صفحه 14)

این از روز ِ اول شروع شد؟ این شما هستید که قصه تان را می کُشید؟ انگار آخر ِ قصه در همان اولش نوشته شده است. پس تقصیر کیست؟ آن که دیگری را دریده یا آن که گذاشته دریده شود؟

(صفحه 16)

من بلد نیستم بگویم یا تو بلد نیستی بشنوی، مطمئن نیستم که دیشب با یک زبان با هم صحبت می کردیم. با این حال من همه ی کلمات مهم را برای ساختن جمله ای ساده، روشن، مستقیم اما بدون خشونت به زبان می آورم که تو بدانی این زندگی دیگر به درد من نمی خورد. تو را متهم نمی کنم، فقط از تو می پرسم که چه حسی داری، بعد تو حرف می زنی، نظرت را می گویی، صدا کمی بالا می رود، خودمان را نگه می داریم چون بچه ها همان نزدیکی خوابیده اند. بعد من رشته ی کلام را به دست می گیرم، سعی می کنم یک پله بالاتر بروم، می خواهم به مساله ی اصلی برسم اما نمی توانم به این زودی خطر کنم، کلام را به تو وا می گذارم، همان چیزهایی را که قبلاً گفتی تکرار می کنی و بی شک من هم همین طور، حرف هایم را تکرار می کنم، هر یک از ما در زندان منطق خود زندانی است، گفت و گوی ما به دو مونولوگ تبدیل می شود که بیهوده می چرخند. من به قلب نزدیک می شوم، به عشق، تنها چیزی که برایم مهم است، می خواهم بدانم هنوز دوستم داری و هر بار همان اتفاق می افتد، یک دفعه ساکت می شوی، هر چه بیشتر حرف می زنم، تو بیشتر به خواب می روی.یک هو حرف هایم قوی ترین داروهای خواب آور می شوند.

(صفحه 27)

به زودی با کلماتی فریبنده و سست به بچه ها می گوییم که زندگی شان دارد عوض می شود، می گوییم که نباید نگران باشند. پدر و مادرشان آن ها را دوست دارند، مهم این است، همین را تکرار می کنیم. پدر و مادرشان از بین رفته اند، فرسوده شده اند از شب های بی خوابی، کارهای وحشیانه، تونل های طولانی اغما و امید از دست رفته، اما پدر و مادرشان جلو آن ها خودشان را نگه خواهند داشت و تقریباً با لبخند دو جمله به زبان خواهند آورد، نهایتا دو یا سه جمله که مناسب موقعیت ساخته شده اند، زنجیره ای از کلمات که از عشق خواهند گفت و پایان عشق، عشقی که ما به آن ها داریم و عشقی که دیگر به هم نداریم.

(صفحه 29)

***

عنوان:عشق زیاد هم قیمتی نیست

نویسنده:بریژیت ژیرو

مترجم:اصغر نوری

ناشر:هیرمند

سال نشر:چاپ اول- 1394

شمارگان: 1000 نسخه

شماره صفحه: 70 ص.

موضوع:داستان های فرانسه

قیمت: 65000 ریال