آخر قصه است و خبر ندارید. او آن جاست، ایستاده جلو پنجره و شما از دستش دلخورید که راه ِ نور را سد کرده است. او را نمی بینید، روز را می بینید که او نمی گذارد تو بیاید. همین طور شروع می شود. او آن جاست و حضورش شما را اذیت می کند. دیگر منتظرش نمی مانید. شب بر می گردید و رادیو را روشن می کنید. بوسه ای سرسری قبل از کَندن کفش هاتان. بعد، بلافاصله سکوت. نمی دانید چطور این طور شد. از کِی. فکر می کردید که این امکان ندارد. او نه، شما نه. شما تله ها و روزمرگی را می شناختید، درس ها را بلد بودید. انگار مایع رخت شویی عشق را می کُشد. هیچ وقت این را باور نکردید، نگذاشتید اسیر این کلیشه ها شوید. با این همه دود سیگارش شما را اذیت می کند. این یک نشانه است. از تفسیر نشانه ها صرف نظر می کنید.

متوجه هیچ پیش آمدی نشده اید و دیگر دوستش ندارید.

(صفحه 13)

از این فکر که دیگر او را دوست ندارید، فرار می کنید. گمان نمی کنید باید این را به او بگویید. از این رو همین می شود دغدغه ی خاطرتان. خودتان را با آن وفق می دهید. می پذیرید که دیگر تحمل نکنید: رفتارش، اخلاقش، موسیقی ای که گوش می کند. بی آن که از این موضوع یک فاجعه بسازید. بدخلق هستید. گاهی هم گزنده، اما پنهان می کنید. بعد، دیگر نمی توانید خودتان را نگه دارید. از دست تان در می رود. سرزنش ها را پشت سر هم ردیف می کنید، شبیه مادرتان می شوید. از خودتان بیزار می شوید.

(صفحه 14)

این از روز ِ اول شروع شد؟ این شما هستید که قصه تان را می کُشید؟ انگار آخر ِ قصه در همان اولش نوشته شده است. پس تقصیر کیست؟ آن که دیگری را دریده یا آن که گذاشته دریده شود؟

(صفحه 16)

من بلد نیستم بگویم یا تو بلد نیستی بشنوی، مطمئن نیستم که دیشب با یک زبان با هم صحبت می کردیم. با این حال من همه ی کلمات مهم را برای ساختن جمله ای ساده، روشن، مستقیم اما بدون خشونت به زبان می آورم که تو بدانی این زندگی دیگر به درد من نمی خورد. تو را متهم نمی کنم، فقط از تو می پرسم که چه حسی داری، بعد تو حرف می زنی، نظرت را می گویی، صدا کمی بالا می رود، خودمان را نگه می داریم چون بچه ها همان نزدیکی خوابیده اند. بعد من رشته ی کلام را به دست می گیرم، سعی می کنم یک پله بالاتر بروم، می خواهم به مساله ی اصلی برسم اما نمی توانم به این زودی خطر کنم، کلام را به تو وا می گذارم، همان چیزهایی را که قبلاً گفتی تکرار می کنی و بی شک من هم همین طور، حرف هایم را تکرار می کنم، هر یک از ما در زندان منطق خود زندانی است، گفت و گوی ما به دو مونولوگ تبدیل می شود که بیهوده می چرخند. من به قلب نزدیک می شوم، به عشق، تنها چیزی که برایم مهم است، می خواهم بدانم هنوز دوستم داری و هر بار همان اتفاق می افتد، یک دفعه ساکت می شوی، هر چه بیشتر حرف می زنم، تو بیشتر به خواب می روی.یک هو حرف هایم قوی ترین داروهای خواب آور می شوند.

(صفحه 27)

به زودی با کلماتی فریبنده و سست به بچه ها می گوییم که زندگی شان دارد عوض می شود، می گوییم که نباید نگران باشند. پدر و مادرشان آن ها را دوست دارند، مهم این است، همین را تکرار می کنیم. پدر و مادرشان از بین رفته اند، فرسوده شده اند از شب های بی خوابی، کارهای وحشیانه، تونل های طولانی اغما و امید از دست رفته، اما پدر و مادرشان جلو آن ها خودشان را نگه خواهند داشت و تقریباً با لبخند دو جمله به زبان خواهند آورد، نهایتا دو یا سه جمله که مناسب موقعیت ساخته شده اند، زنجیره ای از کلمات که از عشق خواهند گفت و پایان عشق، عشقی که ما به آن ها داریم و عشقی که دیگر به هم نداریم.

(صفحه 29)

***

عنوان:عشق زیاد هم قیمتی نیست

نویسنده:بریژیت ژیرو

مترجم:اصغر نوری

ناشر:هیرمند

سال نشر:چاپ اول- 1394

شمارگان: 1000 نسخه

شماره صفحه: 70 ص.

موضوع:داستان های فرانسه

قیمت: 65000 ریال

هر روز صبح ساعت 10 من و  زنم می رفتیم کنار دیا تا حمام آفتاب بگیریم... من با واکمن به گروه استونز و ماروبن گی گوش می دادم و زنم غرق خواندن یک کتاب جلد نازک بر باد رفته می شد. ادعا می کرد خیلی چیزها درباره ی زندگی از این رمان یاد گرفته. من این کتاب را نخوانده ام، پس نمی دانم منظورش چیست.

...

روزهای سست و بیحال یکی پس از دیگری بدون هیچ وجه تمایزی از یکدیگر می گذشت. می توانستی نظم آن را تغییر دهی و هیچ کس متوجه نشود. خورشید از شرق طلوع می کرد و در غرب غروب ...

...

بدون آن ها تکه ای از تصویر گم شده بود.

...

گفت: " بیشتر چیزها از دور خیلی قشنگ است."

...

 هزار جور اختلال عصبی هست. حتی اگر یک علت داشته باشد، یک میلیون علائم مختلف هست. مثل زلزله است- انرژی نهفته یکی است. اما بسته به این که کجا اتفاق بیفتد فرق دارند. در یک مورد جزیره ای ممکن است غرق شود، در مورد دیگر جزیره ای پیدا شود.

...

اما گمانم خانواده ات را نمی توانی انتخاب کنی. می توانی؟ نمی دانم.

...

"این خیابان دو طرفه است. توضیحش مشکل است، اما خیال می کنم ما با بیکاری، زیاده روی آن ها را در کار تکمیل می کنیم. دلیل وجود ما همین است. منظورم را می فهمید؟ "

" آره، از لحاظی. اما چندان هم مطمئن نیستم."

بی صدا خندید، گفت: "خانواده چیز عجیبی است. خانواده باید طبق اصول خود زندگی کند، وگرنه نظم به هم می خورد... "

...

" گاهی همین رویا را دارم." صدایش پژواک غریبی به خود گرفته بود. انگار از ته گودال غار مانندی می آمد. " چاقوی تیزی به نرمه ی سرم فرو رفته. همان جا که خاطرات هستند. تا ته فرو رفته. دردم نمی آید، یا رویم سنگینی نمی کند – فقط همان جا فرو رفته. و من کناری ایستاده ام و چنان به این صحنه نگاه می کنم که انگار برای یکی دیگر اتفاق افتاده. می خواهم یکی آن را بیرون بکشد، ولی کسی نمی داند چاقو توی کله ام فرو رفته. به فکر آنم که خودم درش بیاورم. اما دستم بهش نمی رسد. چیز عجیبی است. می توانم به خودم چاقو بزنم، اما نمی توانم چاقو را بیرون بکشم. بعد همه چیز بنا می کند به محو شدن. من هم شروع می کنم به محو شدن. فقط چاقو سرجایش هست- تا ابد. مثل استخوان جانوری ماقبل تاریخ در ساحل. رویای من این جوری است. "

...

زمان همه را به یکسان از پا می اندازد مثل آن درشکه چی که به اسب پیرش آنقدر شلاق می زند تا در جاده بمیرد. اما تازیانه ای که به ما می زنند ملایمت ترسناکی دارد. فقط چندتایی از ما می فهمیم که کتک خورده ایم.

...

همان طور که هر قفسه ی کتاب، یک رج دراز کتاب ناخوانده دارد و هر گنجه ی لباسی پیراهن های نپوشیده، هر جشن عروسی هم یک عمه ی فقیر دارد. تقریبا برادری نیست که معرفی اش کند. تقریبا هیچ کس با او حرف نمی زند. هیچ کس از او نمی خواهد نطق کند. پشت میزی که به او تعلق دارد می نشیند، اما فقط آنجا جا می گیرد- مثل یک بطری خالی شیر. قاشق قاشق سوپ رقیق خود را آهسته  و غمگین هرت می کشد. سالادش را با چنگال می خرد. نمی تواند لوبیا سبزش را تا آخر بخورد . و بستنی که پخش می کنند، او تنها کسی است که قاشق ندارد. اگر بخت یارش باشد هدیه ای که به زوج جوان می دهد در پستو گم می شود . و اگر رو بگرداند هدیه اش را با همه ی آت و آشغال های زاید و بی مصرف سر موقع دور می ریزند.

...

از او وداع کردم و رفتم. این آخرین وداع ما بود. من می دانستم و او هم می دانست. آخرین نگاهی که به او انداختم، دست ها را چلیپا کرده و در درگاهی ایستاده بود. انگار می خواست چیزی بگوید، اما نگفت. لازم نبود آن را با صدای بلند بگوید – می دانستم می خواهد چه بگوید. احساس خلاء می کردم. احساس پوکی. صداها عجیب به نظر می رسید و همه چیز تغییر شکل داده بود. مات و مبهوت و سرگردان بودم و فکر می کردم زندگی ام چه بی هدف است. دلم می خواست برگردم، به خانه اش بروم و او را از آنِ ِ خود کنم. اما نتوانستم. راهی نبود که بتوانم.

عنوان:چاقوی شکاری ( مجموعه داستان)

نویسنده:هاروکی موراکامی

مترجم:مهدی غبرایی

ناشر:نیکونشر

سال نشر:چاپ اول 1390- چاپ سوم 1392

شمارگان: 2000 جلد

شماره صفحه: 150 ص.

موضوع:داستان های کوتاه ژاپنی

قیمت: 110000 ریال

عنوان داستان ها:تهوع 1979/فرهنگ عامه ای برای نسل من: ما قبل تاریخ مرحله متاخر سرمایه داری/ چاقوی شکاری/آینه/ داستان عمه فقیر/ خور هنلی/ روز تولد

در حالی که منتظر اولین مشتری اش بود، از گوش دادن به موسیقی های مورد علاقه و خواندن کتاب هایش لذت می برد. مثل زمین خشکی که انتظار باران را می کشد، در سکوت و تنهایی غرق شده بود.

(صفحه 11)

نمی دانست چرا، اما خشم و رنجشی از همسر و حتی دوستش که به او خیانت کرده بودند نداشت. بدون شک این خیانت برایش شوک بزرگی بود، اما به مرور زمان فهمید چاره ای ندارد و باید سرنوشتش را بپذیرد. باقی زندگی اش بی فایده و بی نتیجه بود. دیگر نمی توانست باعث خوشحالی کسی و حتی خودش شود. خوشحالی؟ دیگر حتی معنی اش را هم نمی دانست. حس مبهمی مثل خشم یا درد، ناامیدی یا سرافکندگی اش داشت. تنها کاری که می توانست بکند خزیدن به گوشه ای خلوت بود تا این احساس عمیق بیهودگی را کمی مهار کند.

(صفحه 11)

هیچ چیز بدتر از حسادت و غرور نیست و کینو نوعی حس ترس از این دو تجربه داشت و در او حس دلزدگی و توجه کردن به نیمه ی تاریک افراد را به وجود می آورد.

(صفحه 18)

مارها موجودات باهوشی هستند و در افسانه های کهن اغلب راهنمای مردم بوده اند، اما وقتی ماری پیش رو تو باشد نمی دانی با راهنمایی اش به سمتی خوب می روی یا بد، در بیشتر مواقع مار ترکیبی از فطرت نیک و شیطانی است... مارها موجودات مبهمی هستند. در افسانه ها بزرگترین و باهوش ترین مار قلبش را جایی خارج از بدنش مخفی کرده تا کسی نتواند او را بکشد. اگر بخواهی او را بکشی باید مخفیگاه آن قلب تپنده را پیدا کرده و به دو نیمش کنی که قطعاً کار ساده و آسانی نیست.

(صفحه 25)

اما گاهی در این دنیا اشتباه نکردن کافی نیست.

(صفحه 27)

دنیا اقیانوس وسیعی بود که هیچ خشکی از آنجا به چشم نمی خورد و کینو قایقی کوچک بود که نقشه و لنگرش را گم کرده بود.

(صفحه 32)

کینو با خود گفت: آنقدری که باید اذیت نشدم. آنجایی که باید احساس درد واقعی می کردم، آن را خاموش کردم. نمی خواستم چنین حسی داشته باشم و از رو در رو شدن با آن فرار می کردم. چرا قلبم اینقدر خالیست؟ مانند مارهایی که در آن نقطه می گشتند و سعی داشتند قلب شان را که بسردی می تپد در آنجا پنهان کنند."

(صفحه 33)

کینو لحاف را روی خود کشید، چشمانش را بست و گوش هایش را با دستانش گرفت، با خود می گفت: نه می خواهم ببینم، نه بشنوم. اما از شر این صدا خلاص نمی شد. اگر به دورترین نقطه ی زمین می رفت و گوش هایش را از خاک پر می کرد، باز هم صدای کوبیدن در بیرحمانه او را تعقیب می کرد. این صدا، صدای کوبیدن در اتاق نبود، صدای کوبیدن قلبش بود. او نمی توانست از این صدا فرار کند.

(صفحه 34)

ریشه های تاریکی در زیر زمین گسترده می شد. بسیار صبورانه در طول زمان نقاط نرم تر و قابل نفوذتر را پیدا می کرد و به این شیوه حتی می توانست سخت ترین صخره ها را بشکافد.

(صفحه 34)

باید توانایی تصور هر چیزی را سرکوب می کرد و با خود می گفت نباید به آن نگاه کنم. مهم نیست که چقدر خالی شده، هنوز قلب من است. هنوز گرمای حیات درونش بود. خاطرات مثل خزه های پیچیده دور تکه الوارهای افتاده در ساحل، بی هیچ حرفی منتظر یک جذر و مد شدید بودند. اگر احساسات بریده شوند، خونریزی می کنند. به آنها اجازه نمی دهم چیزی فراتر از آنچه درک کرده ام را سرگردان کنند.

(صفحه 35)

کاری که می توانست انجام دهد این بود که با صبوری منتظر بماند تا روشنایی پدیدار شود و پرندگان دوباره بیدار شوند.

(صفحه 36)

باید یاد بگیرم که فراموش کردن کافی نیست، باید ببخشم.

(صفحه 36)

بنظر می رسید گذر زمان همه چیز را بدرستی تغییر نداده بود و وزن خونین امیال و لنگر زنگ زده ی پشیمانی داشت جریان طبیعی زندگی اش را متوقف می کرد.

(صفحه 36)

دوست داشتن را فراموش کرده بود و نیاز به نوازش را، انگار مدت ها حس دوست داشتن درون او فراموش شده بود.

با خودش گفت: بله، من اذیت شدم. بسیار زیاد.

این را گفت و اشک ریخت.

(صفحه 37)

...

عنوان:کینو

نویسنده:هاروکی موراکامی

مترجم:مریم حسین نژاد

ناشر:انتشارات بوتیمار

سال نشر:چاپ اول 1395

شمارگان: 500 نسخه

شماره صفحه: 37 ص.

موضوع:داستان های کوتاه ژاپنی

قیمت: 55000 ریال

 لینک داستان به زبان انگلیسی در مجله نیویورکر:
http://www.newyorker.com/magazine/2015/02/23/kino

نقطه پیوند مقالات این کتاب تاثیرپذیری همه آن ها از رسالت مترجم والتر بنیامین است. در هر چهار مقاله بر کار خلاقانه ی مترجم تاکید شده است و این موضع سنتی که کار مترجم تقلید یا رونوشت متن اصلی است به نقد کشیده شده است. طرح ایده هایی نظیر کشف غیریت ِ از پیش حاضر در متن اصل و از این طریق آشکار کردن تزلزل ها و شکاف های موجود در آن به زعم بلانشو، رساندن خبر مرگ متن اصل به گوش مخاطب، تاکید بر تکه تکه بودن ِ ابدی ِ زبان آدمی و مشروعیت زدایی ترجمه از متن اصل در قرائت دومان و همچنین تصور ترجمه به منزله ی افترازدن به متن اصل در نوشته ی باتلر جملگی حاکی از خواست این نویسندگان برای ارائه ی قرائتی رادیکال از متن بنیامین است.

(صفحه 14)

آیا می دانیم چه قدر وامدار مترجمان و بیشتر از آن ترجمه هستیم؟ باید گفت نه، ما آگاهی کاملی از این مسئله نداریم. حتی هنگامی که به خاطر قدم نهادن متهورانه ی مترجمان به معمای رسالت مترجم، از آن ها سپاس گزاریم؛ هنگامی که دورادور، به نشانه ی احترام، برای این استادان بی نام و نشان ِ فرهنگ مان دستی تکان می دهیم، در حالی که رهین لطف آن ها هستیم و به جد و جهد آن ها نیازمند، این تایید ما بی رمق و بفهمی نفهمی تحقیرآمیز می ماند.

(صفحه 19)

مترجم محکوم به ارتکاب گناهی بس بزرگ است. او، دشمن خدا، در جست و جوی بازسازی برج بابل است و می خواهد به طرزی غریب از آن کیفر الهی که آدمیان را در آشفتگی زبان ها از یکدیگر جدا کرده است سود جوید.

(صفحه 20)

هدف همه زبان ها بیان واقعیتی واحد است.

(صفحه 21)

هر زبانی به تنهایی ناکامل است.

(صفحه 21)

هر مترجمی در فضای تفاوت زبان ها می زید؛ به همین سیاق هر ترجمه ای، حتی به هنگام ترجمه کردن، بر این تفاوت زبان ها بنا می شود؛ در غیر این صورت هدف ترجمه سرکوب بی شرمانه ی این تفاوت خواهد بود. اثری که خوب ترجمه شده باشد به دو شکل متفاوت تحسین می شود، یا خواننده می گوید: " باورم نمی شود که ترجمه است" یا می گوید: " دقیقاً همان اثر است؛" دو اثر به نحو حیرت انگیزی یگانه هستند. با این حال، در مورد نخست، گویده اصالت اثر اصلی را محو می کند تا به زبان مقصد منفعتی برساند؛ در حالی که گوینده ی عبارت دوم، برای این که منفعتی به اثر اصلی برساند، اصالت هر دو زبان را محو می کند. در هر دو مورد چیزی بنیادی از دست رفته است. در واقع، هدف ترجمه به هیچ وجه از بین بردن تفاوت نیست، بلکه برعکس، هدف ترجمه حرکت در فضای این تفاوت است: ترجمه دائماً بر این تفاوت انگشت می گذارد. ترجمه یعنی احیای این تفاوت؛ در فضای این تفاوت است که ترجمه به رسالت سترگ خود و سرسپردگی خود برای نزدیک کردن زبان ها به یکدیگر، به واسطه ی نیروی ِ وحدت بخش خود نزدیک تر می شود، نیرویی همانند نیروی هرکول که کرانه های دریا را به سوی یکدیگر می کشید.

(صفحه 22)

آن دسته از آثار کلاسیک که متعلق به زبان های مرده هستند بیشتر نیازمند ترجمه اند، چون این آثار هنری ِ کلاسیک که متعلق به زبان های مرده هستند بیشتر نیازمند ترجمه اند، چون این آثار تنها گنجینه های موجود برای زنده نگه داشتن زبانی مرده در آینده اند؛ تنها گنجینه هایی که مسئولیت آینده ی زبانی را بر عهده دارند که دیگر آینده ای ندارند. این آثار تنها از طریق ترجمه زنده می مانند.

(صفحه 23)

اگر بخواهیم اثر ِ ترجمه شبیه اثر اصلی باشد، هیچ گونه ترجمه ی ادبی ممکن نخواهد بود.

(صفحه 24)

مترجم نمی تواند یک سره به متن اصلی دست یابد، چون در آن آسوده نیست؛ او مهمان ابدی ِ زبان بیگانه ای است که در آن سکنی ندارد.

(صفحه 25)

باید پذیرفت که متن ِ ترجمه تلاشی است برای تقلید از آفرینش ادبی که قصد دارد با استفاده از زبان روزمره ای که با آن زندگی می کنیم و غرق آن هستیم موجب زایش زبانی دیگر شود که به رغم شباهت صوری اش به زبان روزمره، غیاب و همچنین تفاوت آن دائماً احساس شده و در عین حال پنهان می ماند.

(صفحه 57)

همواره در ترجمه درباره ی مسئله امانت داری و خیانت بحث می شود و به نظر می رسد حتی والتر بنیامین هم از این امر آگاه است که امانت داری، هنگامی که آن را به معنای ترجمه ی تحت اللفظی تعبیر کنیم، یکی از وجوه ترجمه است. به گفته ی بنیامین، این همان وجهی است که موجب می شود ترجمه بد از آب درآید. به عقیده ی او، علاوه بر دقت برای ترجمه ی تحت الفظی، آن چه ضرورت دارد " اختیار" مترجم است که دایر بر " آزادی در باز تولید وفادارانه" است. وی اختیار مترجم را عیناً مرادف با خیانت تعبیر نمی کند، بلکه اختیار را نوع دیگری از وفاداری می داند.

(صفحه 121)

عنوان:لذت خیانت: مقالاتی درباره ی ترجمه از بلانشو، دومان، باتلر

ترجمه و گردآورنده:نصرالله مرادیانی

ناشر:بیدگل

سال نشر:چاپ اول 1394

شمارگان: 1000 نسخه

شماره صفحه: 151 ص.

موضوع:ترجمه- مقاله ها و خطابه ها

قیمت: 100000 ریال

همه ما خیلی بیشتر از آنچه تصور می کنیم غنی هستیم. هیچ یک از ما زندگی عاری از جادو، خالی از مرحمت، و بی بهره از قدرت ندارد. منابع درونی ما – که اغلب اوقات کشف نشده اند و حتی از آن ها بی خبریم و تصدیقشان نمی کنیم – گنجینه هایی هستند که با خود حمل می کنیم، همان چیزی که من دی ان اِی معنوی مان می نامم.

وقتی از دی ان ای معنوی حرف می زنم، منظورم مهر اصالتی است که مثل چشمان آبی و موهای طلایی و قد متوسطم، خاص خود من است. درست همان طور که خصوصیات بدنی ما در زمان انعقاد نطفه مشخص شده اند، به نظر من ما حامل مهر یا نسخه اولیه موهبت ها و استعدادهایمان و نحوه رشد آن ها نیز هستیم. ما اغلب اوقات خیلی بیشتر از آنچه تصور می کنیم استعداد داریم. به عنوان مثال عشق به موسیقی می تواند نشانه استعداد موسیقی نیز باشد – استعدادی که به علت موقعیت تولدمان پرورش نیافته است. به همین ترتیب، خیلی از کسانی که با ولع کتاب می خوانند، نویسنده هایی در خفا هستند که می ترسند پا به عرصه رویاهایشان بگذارند.

این عرصه یا طیف وسیع خویشتن رنگارنگ تر، همان دی ان ای روحی ومعنوی ماست. صندوق گنجی است که ما به این دنیا می آوریم و مسئول پرورش آنیم.

(صفحه 5-6)

وقتی مردم از من می پرسند کسی که در جستجوی خلاقیت است شبیه کیست، می گویم شبیه جوینده طلاست. این کتاب درباره کشف طلای وجود خودمان و حفاری آن است. با کشف و استفاده از این رگه طلاست که می توانیم زندگی مان را به طرزی غنی تر متجلی کنیم. اما اینجا بحث بر سر بارآوری نیست، بلکه بر سر کیمیاگری ست، کیمیاگری یعنی فرایند تحول.

هنر در جوهر خویش فرایندی کیمیاگرانه است.

رگه طلا در هر زندگی ای در قلب آن زندگی نهفته است. قلب منشا تپش های خلاق است. اگر قلبی زخمی شده باشد، باید برای جاری ساختن آزادانه طلای وجودمان آن را شفا ببخشیم. به این علت است که این کتاب، زیارت شفاست؛ و سفر به خانه خویشتن است.

(صفحه 7)

اگر راه هنرمند کتاب کشف و تجدید وحدت بود، رگه طلا کتاب شفا و تجدید قوا ست. " من بالاخره پیدایت کردم. ولی تو کتک خورده، ضربه دیده، گرسنگی کشیده، بی غذا مانده، رها شده، تحقیر شده، و طرد شده بودی. من باید کاری کنم تا دوباره سلامتت را به دست بیاوری تا بتوانیم ماجراهامان را از سر بگیریم ..."

برای بازگرداندن سلامت کودک درونمان باید آماده باشیم تا هر کاری بکنیم – همان طور که برای کودک خونی خودمان می کنیم. یعنی درست مثل والدین کودک بیماری که برای مداوا به زیارت می برندش – یا مثلاً به درمانگاه – باید آماده باشیم تا به زیارت برویم و همه سختی های راه را تحمل کنیم.

(صفحه 7-8)

خویشتن بالغ ما زخم را صرفاً " می فهمد". اما هنرمند خلاق ما، آن کودک خلاق درون است که عملاً باید آن را شفا ببخشید. کار خویشتن بالغ شما در تمام مسیر این کتاب این است که کودک خلاقتان را در مسیر کسب سلامت راه ببرید.

( صفحه 9)

برای پیش رفتن ابتدا باید به عقب بروید.

(صفحه 10)

این کتاب را نمی توان خواند وکنار گذاشت. همان طور که هند یا بانکوک یا بیت المقدس را نمی توان بدون رفتن به آنجا تجربه کرد. کتاب سفر یعنی کتاب سفر. من از شما می خواهم تا راهی سفر شوید.

( صفحه 11)

ما سعی می کنیم با ذهنمان زخم هامان را بفهمیم و از راه فهم و درک تسکینشان دهیم. تلاش می کنیم با فکر کردن راه عمل کردن را پیدا کنیم نه اینکه با عمل کردن و پیش رفتن در مسیر صحیح به تفکر صحیح برسیم.

اکنون زمان آن فرا رسیده که از کانون قلب و به طرز کل نگرانه به شفای خویشتن بنگریم. این کتاب از شما می خواهد تا اندیشه رشد و شفا از طریق روند "بازی درون" را امتحان کنید. من از شما می خواهم در بابر مقومت خودتان مقاومت کنید، به شک و تردیدتان شک کنید و خطر حرکت کردن از میان و ورای روشنفکرگرایی تان را بپذیرید.

( صفحه 12)

در دنیای روح هیچ یتیم یا فرزند خوانده ای وجود ندارد. تک تک ما فرزند کائناتیم و استعداد ها و موهبت های عظیمی به ما بخشیده شده است. احیای آن موهبت ها پاداش کار کردن با ابزارهای بازیگوشانه است.

این تماس باخویشتن اولیه – یا اصلی یا اصیل- می تواند همان قدر جادویی باشد که برخورد با گوزنی در دامنه کوه. با تابش اولین پرتو نور از میان شک و تردیدهامان به خود می گوییم " واقعا ممکن است این موجود جادویی مال من باشد؟ "

و راه را آغاز می کنیم. ما زائر می شویم.

( صفحه 13-14)

اینکاری است که ما در تمرین های این کتاب می کنیم:

کار کردن با قلم ونوشتن خود زندگینامه، ساختن کولاژ، نقاب، عروسک، وتمرین های معنوی ای چون مراقبه، پیاده روی، آواز، و سکوت. هنگام انجام همه این کارها از خودمان می پرسیدم: " من کیستم؟ چه چیزی را دوست دارم؟ می خواهم در کدام جهت خودم را گسترش دهم؟" برخی از پاسخ ها و توضیحات ما حیرت انگیز خواهد بود. این کتاب گاهی شبیه هزار تو یا لابیرنت است.

( صفحه 16)

شما هم مسافرید هم مقصد.

(صفحه 16)

هدف این است که شما به حقیقت درونی تان و به آن جایگاهی در درونتان برسید که چنان ساکن و چنان متمرکز و چنان خود حقیقی شماست که همان نقطه کانونی شماست.

(صفحه 16)

اگر در پی اندیشه های خلاق هستی، برو پیاده روی کن. فرشتگان در گوش کسی که قدم می زند، زمزمه می کنند.

(صفحه 17)

به جای اینکه به ما بیاموزند تا از خودمان بپرسیم که کیستیم، یادمان دادند تا از دیگران بپرسیم. در واقع ما را این طور تربیت کرده اند که به صداهای دیگران درباره خودمان گوش کنیم.

( صفحه 18)

کتاب درباره اصول اصلاح کردن است. ما تصاویر نادرستی را که از خودمان داریم اصلاح می کنیم.

( صفحه 20)

بسیاری از ابزارهایی که شما شدیدتر از همه در برابرشان مقاومت می کنید همان ابزارهایی هستند که بیشتر از همه به دردتان می خورند.

(صفحه 21)

من منتظر خُلق مناسب نمی شوم. اگر اینکار را بکنید به هیچ جا نمی رسید. ذهن شما باید بداند که باید بنشیند و کار کند.

(صفحه 26)

ما ضمن تمنای تغییر، از مواجه شدن با راه هایی که تغییر از طریق آن ها می تواند به سراغمان بیاید اجتناب می کنیم.

(صفحه 32)

وقتی خودمان را به دل زندگی می اندازیم زندگی نیز در دل ما آواز می خواند.

(صفحه 46)

اگر تنها دعایی که در کل زندگی تان می کنید گفتن "خدایا شکرت" باشد، همین کافی است.

(صفحه 52)

دنیا پر از آدم هایی است که از گوش دادن به ندای درونشان باز ایستاده اند، یا فقط به همسایگانشان گوش داده اند تا بدانند چه باید بکنند، چطور باید رفتار کنند، و طبق کدام ارزش ها باید زندگی کنند.

(صفحه 73)

***

عنوان:رگه طلا (سفر به دل خلاقیت)

نویسنده:جولیا کامرون

مترجم:سیمین موحد

ناشر:نشر پیکان

سال نشر:چاپ اول 1389- چاپ سوم 1393

شمارگان: 770 نسخه

شماره صفحه: 553 ص.

موضوع:خلاقیت/ خودسازی/ کودک درون

قیمت: 280000 ریال

تا حدی می شود گفت مادرم دو چهره ی متفاوت داشت. دو شخصیت، مانند شخصیت هایی متفاوت که در وجودش در رفت و آمد بودند.

یکی شان اجتماعی و شاد بود، زنی متعلق به دنیا که در لحظه زندگی می کرد و مثل آدم واقعاً راحتی به نظر می رسید که دور و برت باشد؛ شخصیت دیگر به شدت حساس و ظریف بود، مثل گل درشت و لطیفی که روی ساقه اش به نرمی تکان می خورد، و چنین به نظر می آمد که انگار ملایم ترین نسیم گلبرگ هایش را پخش و پراکنده می کرد.

تشخیص وجه گل مانند او راحت نبود، و مادرم همیشه مشتاق خشنود کردن دیگران بود، سخت تلاش می کرد تا وجه جسور و آسان گیرش را پرورش دهد. به جای آن گل، این ویژگی خود را با عشق بسیار آبیاری، و با مورد قبول قرار گرفتن از جانب مردم بارورش می کرد.

(صفحه 8)

وقتی آن شب مادرم در رویای من ظاهر شد، در حالت گل مانند خود بود، نه آن شخصیت دیگرش.

آن مادری که من واقعاً می خواستم ببینم، همان که به نظر می رسید داشت با کم رویی از زیر چتر نازک و لرزان گلبرگ هایش زیرچشمی نگاه می کرد.

او با من حرف زد. ما در اتاق بیمارستانی بودیم که او چند روز پایانی عمرش را در آن گذرانده بود. مدت ها بود که ننشسته بود، بنابراین وقتی در خوابم دیدم که این کار را کرده و به تخته ی پشتی تخت تکیه داده بود، نتوانستم مانع حسرت خوردن به خاطر گذشته شوم.

نسیمی از خلال پنجره ی باز وزید و باعث شد تا نور به شکلی درخشان در فضا به تلاطم دربیاید.

مادرم با من حرف زد.

" چی هیرو، عزیزم، فقط یک قدم کوچیک اشتباه کافیه تا برای تمام عمرت احساس سرخوردگی کنی، مثل من. اگر همیشه عصبانی باشی، همیشه سر مردم فریاد بکشی، نهایتاً معنیش اینه که وابسته ی اون ها هستی."

...

می دونستم به جز خشم، راه های دیگه ای هم وجود داره تا نشون بدم که چه احساسی دارم، اما فقط خشم بود که می اومد. به جای راه های دیگه، کارم به این مسیر ختم شد، و معلوم شد که در این مسیر هیچ راه برگشتی وجود نداره. نگران بودن منو بیشتر نگران می کرد، و نقش بازی کردن پاسخ بهتری رو به دنبال داشت، به همین خاطر، این همون چیزی بود که می بایست باشه. نمی تونستم جلوی خودم رو بگیرم، در آخر بدون اینکه چیزی عوض بشه مُردم.

اما می دونی چی هیرو، از جایی که الان هستم، می تونم به همه ی این مسائل نگاه کنم و خیلی بهتر متوجه می شم، خیلی زیاد می فهمم. الان خیلی از مسائلی رو که اتفاق افتاد کاملاً به وضوح می بینم – این طور نیست که دارم افسوس اون چیزها رو می خورم، اصلاً این طور نیست – اما واقعاً لازم نبود که این قدر نگران شون باشم. متوجه می شی چی می گم؟ "

مادرم لبخند محوی زد وادامه داد.

" به خاطر حس پوچی، این قدر به خاطر مسائل مختلف می ترسیدم که نمی تونستم جور دیگه ای از خودم محافظت کنم. سعی کن این طوری نباشی، باشه؟ مطمئن شو که شکمت رو گرم نگه می داری، سعی کن آسوده و راحت باشی، هم از نظر قلبی و هم از نظر بدنی، و تلاش کن مضطرب و عصبی نشی. مثل یک گل زندگی کن. تو این حق رو داری. این چیزیه که تو حتماً می تونی به دستش بیاری، برای تمام عمرت، و همین کافیه."

مادرم لبخند درخشانی زد و من ناگهان به خاطر آوردم که وقتی کوچک بودم، چگونه موقع خواب پتو را از روی شکمم کنار می زدم، و مادرم که می آمد تا به من سر بزند، به من می گفت که شکمم را گرم نگه دارم. حتی در خواب هم چشم هایم پر از اشک شد.

در تمام طول دوران کودکی ام، هر گاه که شب ها چشم هایم می لرزیدند و باز می شدند، مادرم در آنجا حضور داشت. به شکمم تقه ای آرام می زد، لباس خوابم را مرتب می کرد و پتو را رویم پهن می کرد. چندین مرتبه او را دیده بودم که این کار را می کرد؟

این همان چیزی است که به معنای مورد عشق و محبت قرار گرفتن است ...

وقتی کسی می خواهد تو را لمس کند، می خواهد مهربان وملایم باشد ... بدنم هنوز هم آن احساس را به خاطر می آورد. بدنم می داند که به عشق ساختگی پاسخ ندهد.

(صفحه 17-19)

وقتی تمام این چیزها شروع شد، من در آپارتمان خودم زندگی می کردم وناکاجیما در طبقه ی دوم ساختمانی زندگی می کرد که به صورت اریب روبروی آپارتمان من قرار داشت.

من عادت داشتم که دم پنجره آم بایستم و بیرون را تماشا کنم و ناکاجیما هم همین کار را می کرد، به همین خاطر ما متوجه یکدیگر شدیم، و طولی نکشید که شروع به سر تکان دادن برای هم کردیم. فکر می کنم که این می بایست مساله ی نادری برای دو نفر در شعر شلوغی مثل توکیو باشد که وقتی از دو پنجره چشم شان به هم می افتد برای یکدیگر سر تکان بدهند.

(صفحه 26)

اندک اندک، در هر بار به اندازه ی یک اینچ فاصله ی بین ما کمتر می شد.

من همیشه دوست داشتم نزدیک پنجره باشم و اهمیتی نداشت که هوا چقدر سرد باشد. از این رو حتی در طی زمستان، من واو مدام برای هم دست تکان می دادیم.

من می گفتم: " امروز حالت چطوره؟ "

" خوبم." من نمی توانستم صدایش را بشنوم، اما می توانستم لب خوانی اش را بکنم.

و او لبخند می زد.

این موضوع به گونه ای بود که انگار جایی که ما در آن زندگی می کردیم، سرنوشت خاصی را برای ما مقدر کرده بود، و احساساتی را به ما می بخشید که هیچ کس دیگری نمی توانست در آن سهیم شود. در طی روزهایی که می گذشتند، ما همیشه حواس مان به پنجره ی یکدیگر بود، و به همین خاطر کمابیش این گونه احساس می شد که داشتیم با هم زندگی می کردیم.

(صفحه 27)

***

عنوان:دریاچه

نویسنده:بنانا یوشیموتو

مترجم:مژگان رنجبر

ناشر:انتشارات کوله پشتی

سال نشر:چاپ اول، 1395

شمارگان: 500 نسخه

شماره صفحه: 176 ص.

موضوع:داستان های ژاپنی

قیمت: 110000 ریال

-تو هیچ وقت وسوسه نمی شوی. نه؟

-ببخشید متوجه نشدم.

-بعد از شیفت بروی و سوار هواپیما شوی. من بودم می شدم.

دوباره می خندد.

-هر روز که این جایی.

لبخند می زنم، لبخندی که اقتضای شغلمان است و هیچ معنی خاصی ندارد.

(صفحه 9)

روی پشت بام می ایستم و به تاریکی سوسوزن ِ لندن در زیر پایم نگاه می کنم. این همه آدم در اطرافم زندگی می کنند، نفس می کشند، غذا می خورند، حرف می زنند. میلیون ها نفر که زندگی شان کاملاً از زندگی من جداست. چه آرامش و نظم عمومی ِ غریبی!

(صفحه 15)

توی تاریکی با صدای بلند می گویم:

-هجده ماه، هجده ماه کامل. پس دیگه کِی؟

دوباره می بینم از خشمی غیرمنتظره به جوش آمده ام. دو قدم جلوتر می روم و به زیر پایم نگاه می کنم.

-چون دیگه زندگی نیست، هیچ چیزی نیست.

دو قدم دیگر. امشب تا سر کنج جلو می روم. تو به من زندگی ندادی؟ دادی؟ در واقع نه. فقط این که زندگی قبلی ام را هم خراب کردی، در هم شکستی و تکه تکه اش کردی. حالا من با خرابه هایش چه کنم؟

(صفحه 17)

به حرف پزشکیاری که بالای سرم است، گوش می دهم:

-وقتی از ارتفاع سقوط می کنی، هر اتفاقی ممکن است پیش بیاید.

(صفحه 22)

می خوام بگویم نمی توانم برگردم به استورتفیلد و برایشان دوباره همان دختر شوم. همان دختری که مجبور است نارضایتی مادرش را حس کند که با همه ی وجودش تلاش می کند کسی نفهمد ناراضی است، و عزم راسخ و سرخوش پدرش را که " همه چیز رو به راه است، اوضاع خوب است". طوری یک سره این حرف را تکرار می کند که انگار با گفتنش اوضاع واقعاً روبه راه می شود. نمی خواهم هر روز از جلوی خانه ی ویل رد شوم و به چیزی فکر کنم که روزی بخشی از آن بوده ام و به چیزی که همیشه آن جا وجود خواهد داشت.

(صفحه 32)

ماه های اول مثل این بود که لایه ای از پوستم را از دست داده ام، چیزها را با شدت و حدت بیشتری حس می کردم. با قهقهه خنده یا های های گریه از خواب بیدار می شدم، انگار پرده را برداشته اند و من حالا می توانم همه چیز را ببینم.

(صفحه 36)

منتظر ماندم تا احساس کنم واقعاً یک بار دیگر زندگی را از سر گرفته ام.

نُه ماه بود که همین طور منتظر بودم.

(صفحه 40)

حس می کردم توی پیله ی کوچکی قرار دارم، اما باید اعتراف کنم پیله ای که یک فیل عظیم و تنومند در کنجش چمباتمه زده بود... اما دنیای بیرون، مثل موجی پیش رونده، با سرسختی تمام، آرام آرام خودش را تحمیل می کرد.

(صفحه 40-41)

حالا وقتی توی روزنامه می خواندم که صندوق دار بانک کلی پول دزدیده، زنی بچه اش را کشت، خواهر و برادری مفقود شده اند. می دیدم دیگر مثل گذشته از وحشت نمی لرزم، بلکه به بخشی از ماجرا فکر می کنم که از نظرها پنهان و در روزنامه نیامده است.

حسی که با خواندن اخبار صفحه حوادث به من دست می داد، این بود که با آن ها احساس نزدیکی می کردم، من زخم خورده بودم و دنیای اطرافم این را می دانست، و بدتر این که خودم هم به تدریج به آن واقف شدم.

(صفحه 54)

چه فایده ای دارد که آدم بخواهد دائم رنج و اندوهش را بازنگری کند؟ مثل این بود که یکسره با یک زخم وربروی و نگذاری التیام پیدا کند. من می دانم چه بخشی از آن بودم، می دانم چه نقشی در آن داشتم. پس چه فایده ای دارد که بخواهم دائم گذشته را مرور و جزئیاتش را بررسی کنم؟

(صفحه 73)

-لوسیا، پسرم عاشق زندگی بود.

-موضوع عمین است.

ساکت شد و چیزی نگفت.

-قدر زندگی را بیشتر از همه ی ما می دانست.

- لوسیا، تو هم به آن می رسی، یعنی همه ی ما می رسیم، به روش خودمان.

(صفحه 165)

می توانم بگویم از زندگی خودم تقریباً راضی بودم. این قدر در جمع هایی بودم که بفهمم باید از شادی های کوچک زندگی هم خوشحال بود. سلامت بودم. دوباره خانواده ام را داشتم. کار می کردم. اگر هنوز با مرگ ویل کنار نیامده بودم، دست کم حس می کردم کم کم دارم از زیر سایه اش بیرون می آیم.

و با این همه.

در شبی مثل آن، وقتی می دیدم خیابان زیر پایم مملو از زن و مردهایی است که در اطراف پرسه می زنند، آدم هایی که خندان از در کافه ها بیرون می آیند، شامشان را در رستوران می خورند، شب بیرون هستند و کلوپ می روند، از درون احساس بی تابی و بی قراری می کردم، چیزی اساسی و مهم در وجودم به من می گفت در جای اشتباهی قرار گرفته ام، چیزی را گم کرده ام. لحظاتی بودند که به شدت احساس می کردم از زندگی جا مانده ام.

(صفحه 177)

من بهتر از هر کسی می دانستم  چهره ای که آدم ها انتخاب می کنند تا از خودشان به دنیا ارائه کنند، با آن چه در اصل هستند بسیار فرق می کند. می دانستم رنج و اندوه می تواند شما را به رفتارهایی وادارد که حتی نمی توانید کمترین درکی از آن ها داشته باشید.

(صفحه 187)

-خُب، یه سوال مهم. چه قدر طول می کشد آدم مرگ کسی را فراموش کند؟ منظورم کسی که تو از ته دل عاشقش بودی.

-گمان نکنم هرگز فراموش کنی.

-چه نشاط انگیز!

-نه، جدی نه. من در موردش فکر کردم. آدم فقط یاد می گیرد که باهاش زندگی کند، باهاش کنار بیاید. چون در کنارت هستند، حتی اگر زنده نباشند، نفس نکشند. غمی که احساس می کنی دیگر مثل اولش کوبنده و مهلک نیست. دیگر جوری نیست که از توانت خارج باشد و در جایی که نباید، دلت بخواهد گریه کنی، از دست ابلهانی که هنوز زنده اند، در حالی که فرد محبوب تو مرده است، به طور نامعقولی عصبانی باشی. موضوع فقط این است که تو خودت را با آن تطبیق می دهی. چه طور وقتی به یک چاله می رسی جهتت را عوض می کنی و از کنارش رد می شوی.

(صفحه 189)

چه طور می شود تناسبی بین یک مادر زیادی نگران و مادر معمولی و مادر بی خیالی مثل تانیا هاتون میلر پیدا کرد.
(صفحه 234)

گاهی ما آدم ها در اوج غم و اندوه با هر بدبختی که هست روزگار را می گذرانیم و دوست نداریم نزد دیگران اعتراف کنیم که چه قدر در نوسان روحی قرار داریم و غرق در اندوه هستیم.

(صفحه 235)

عنوان:پس از تو

نویسنده:جوجو مویز

مترجم:مریم مفتاحی

ناشر:آموت

سال نشر:چاپ اول 1395

شمارگان: 1100 نسخه

شماره صفحه: 544 ص.

موضوع:داستان های انگلیسی

قیمت: 330000 ریال

ادامه داستان من پیش از تو:

http://whatlilireadstoday.persianblog.ir/post/859/

لینک آن لاین کتاب به زبان اصلی:

http://www.manybooks4u.com/Classics/e6031.html

سنت زندگی بشر نشان داده که همواره سه سطح از آگاهی در اختیار انسان قرار داشته است: آگاهی ساده، که دیگر چندان در دنیای مدرن و پیشرفته امروزی دیده نمی شود؛ آگاهی پیچیده، که وضعیت عادی انسان تحصیل کرده و متمدن امروزی به ویژه مردم دنیای غرب است؛ و بالاخره آگاهی روشنگر که فقط بر عده معدودی شناخته شده و حد کمال آگاهی انسانی است و تنها کسانی که دارای انگیزه بسیار قوی هستند با آموزش و کوشش فراوان می توانند به آن دسترسی پیدا کنند.

ضرب المثل های زیادی در زبان های مختلف اشاره به این سه سطح از آگاهی دارند. برای نمونه در داستانی چنین نقل شده است: مرد ساده غروب که به خانه می آید کنجکاو است که برای شام چه دارند؟ مرد پیچیده که به خانه می آید، غرق افکار پیچیده تقدیر است و بالاخره مرد روشن به خانه می آید و او هم کنجکاو است که چه چیز برای شام دارند. مرد ساده و مرد روشن نظرات مشترک بسیاری دارند و نگاه هر دو ساده و مستقیم است. از دید آنها زندگی پیچیده نیست و در نتیجه واکنش آنها در مثابل مسایل بسیار شبیه به هم است. تنها تفاوت حقیقی این دو در این است که مرد روشن از شرایط خود آگاه است در حالیکه مرد ساده این آگاهی را ندارد. از سوی دیگر مرد پیچیده اوقات را در نگرانی و اضطراب بسر می برد.

(صفحه 6)

من درباره ریشه لغت شادی پژوهش کردم و دریافتم که این کلمه از فعل اتفاق افتادن گرفته شده است. به عبارت دیگر شادی در مشاهده هر آن چه که روی می دهد، یافت می شود. اگر نتوانی از آنچه برای نهار امروز تدارک دیده شده شاد شوی، احتمالا شادی را در جای دیگر نمی یابی.

(صفحه 10)

یک استاد هندو زمانی به من گفت که والاترین فرم ستایش، خیلی ساده، شاد بودن است و این شادی را فقط انسان ساده و انسان روشن می شناسد. مرد پیچیده در حسرت گذشته و برنامه ریزی برای آینده ای که اغلب از قدرت او خارج است، گرفتار آمده است.

(صفحه 11)

در این کتاب می خواهم به کاوش سه سطح آگاهی که من آنها را انسان دو بعدی، انسان سه بعدی، و انسان چهار بعدی نامیده ام، بپردازم که در سه اثر زیبای ادبیات غرب نشان داده شده اند. سروانتس، شکسپیر، و گوته این سه سطح را در شاهکارهای خود با قدرت به تصویر کشیده اند. سروانتس خالق دن کیشوت از مردی می گوید که شیفته راه های ساده انسان دو بعدی – انسان قرون وسطایی- است که با زیور شوالیه گری به طرز خنده آوری، آنچه در زندگی از دست داده است، را دوباره بازسازی می کند. شکسپیر، انسان پیچیده را در هملت بسیار دقیق و بی خطا، به تصویر می کشد و گوته از جایی که هملت جنگ را باخته است، شروع کرده و ما را به آگاهی بالاتر می برد که اغلب رهایی نامیده می شود.

(صفحه 14)

انسان دو بعدی هرگز بینش درونی خود را در مقابل واقعیات بیرون به امتحان نمی گذارد. اگر او به چنین امتحانی تن دهد کیفیت دوبعدی بودنش را برای ابد از دست می دهد.

(صفحه 19)

حادثه حمله به آسیاب های بادی (در داستان دن کیشوت) در تمام فرهنگ ها و زبان های غربی همچون نماد احمقانه جنگ با خیالات و تصورات در نظر گرفته می شود که از نظر ظاهری کاملا درست است ولی در حقیقت این جنگ قهرمانانه و خیالی کودک یا انسان دو بعدی است. این جنگ همچنین به جنگ با اژدها و جنگ با غول ها معروف است که هر کودکی در درونش با آنها درگیر است. البته همگی می دانیم که اژدها وجود خارجی ندارد ولی انسان بطور مکرر تحت طلسم اژدها – خلق و خوی بدی که معمولا ریشه در روابط حل نشده روانی مردان با مادران خود (عقده مادری) در ابتدای کودکی – دارد قرار می گیرد. این کارزار قهرمانانه – که برای دن کیشوت جنگ با آسیاب بادی است، برای قهرمانی دیگر جنگ با اژدها و برای انسان مدرن جنگ با خلق و خوی بد- همواره در جریان است.

(صفحه 24)

در بررسی نمایشنامه هملت، ما به بخش بسیار تاریک این کتاب می رسیم. دن کیشوت، مرد غریزه و ایمان، مرد شجاعی است که از پس هر اتفاقی برمی آید. در هملت، ما مردی مصیبت زده را می بینیم که به هر آنچه دست می زند، به هرج و مرج و شکست می انجامد. مرد پاره پاره، مرد رنج کش " مردی که در اثر هجوم افکار بیمار است". هملت نمونه ای بسیار ژرف از انسان پاره پاره شده در تمام ادبیات ماست.

(صفحه 29)

با درک هملت می توانیم آگاهی ارزشمندی که از هستی خالی و تنهای زندگی مدرن پوچ گرا بدست آوریم. هملت مردی است سه بعدی: او نه ریشه در دنیای غرایز دارد و نه سر به سوی بهشت، جایی که بتواند از تجربیات شهودی بهره گیرد. او بشارتگر ظهور انسان جدید (انسان روشن) است که از ویژگیهایش قدرت حل تضادهای "مردانه" و "زنانه" و "بودن" و "عمل کردن" است.

(صفحه 30)

اگر هملت شکست می خورد بخاطر عدم توانایی او در تحمل فشارهایی است که از باورهای جمعی محیط او ناشی می شود.

او هنوز نمی داند که چه باید بکند. آیا آنچه را سنت ها به او دیکته کرده اند دنبال کند و به راه حل های وحشیانه آنها تن دهد؟ و یا به روح و وجدان روشن خود گوش فرا دهد؟ او هیچ کدام را انجام نمی دهد و سرانجام ارزش های هر دو را از دست می دهد.

(صفحه 30)

با دیدن شکست هملت در تصمیم گیری – او بر سر دوراهی فلج شده بود – ما به غیرممکن بودن زندگی برای انسان سه بعدی پی می بریم.

در چنین انسانی صلح وجود ندارد. او بیشتر از آن می داند که ساده بماند ولی آن اندازه نمی داند که روشن باشد.

(صفحه 32)

تردید هملت است که غیرقابل جبران است. یک ضرب المثل چینی می گوید " اگر می خواهی بایستی درست بایست، اگر می خواهی بنشینی، درست بنشین، اما تردید نکن." هملت تردید می کند، تزلزل می کند و سرانجام به سوی نابودی می لغزد.

(صفحه 33)

وقتی به هملت اعتراض می شود که او را چه می شود؟ در پاسخ می گوید، " حرف، حرف، حرف." انسان های سه بعدی معمولاً اسیر حرف هستند. و برای عمل کردن مردد.

(صفحه 34)

آر- اچ- بلیت منتقد ادبی در این باره می گوید: "حرف، حرف، حرف" معنی بسیار عمیق و مصیبت باری در این نمایشنامه دارد. این در حقیقت راز شخصیت هملت است و دلیل مصیبت او. هملت انسانی غیرمعنوی است که انرژی او همچو موشی که در یک چرخ، اسیر است، در درون او می گردد و به صورت حرف و نه عمل بیرون می آید.

(صفحه 35)

چند لحظه قبل از مرگ، هملت به نوعی آگاهی می رسد که ماورای روان نژندی و تردید شخصیتی اوست. درست همانگونه که دن کیشوت در آخرین لحظات خود قلمرو آگاهی سه بعدی را دید، هملت هم در لحظات آخرین زندگیش چیزی بزرگتر را تجربه کرد. او می گوید:

" آنچه تدبیر کرده ایم، عقیم می ماند. این به ما می آموزد که خدایی هست که پایان ماجرا به دست اوست. ولی چه سود، که اغلب همه چیز را خراب می کنیم."

(صفحه 38)

عنوان:تکامل آگاهی( از دن کیشوت تا فاوست)

نویسنده:رابرت جانسن

مترجم:فرزانه اسلامی

ناشر:نشر حریر

سال نشر:چاپ اول 1387

شمارگان: 1250 نسخه

شماره صفحه: 80 ص.

موضوع:بلوغ (روان شناسی)

همین طور که از چین دور شد، من از خود پرسید آخه چرا من به غرب رفت؟ چرا چون پدر مادرم خواست من باید انگلیسی خواند؟ من چرا باید مدرک از غرب گرفت؟ من ندانست به چه چیزی نیاز داشت. حتی گاهی برایم مهم نبود که من ندانست به چه چیزی نیاز داشت. برای من مهم نبود اگر من انگلیسی بلد بود یا نه. مادرم تنها به زبان روستایی صحبت کرد حتی نه به زبان رسمی ماندارین، ولی با پدرم کفش سازی در شهر کوچکمان پول دار شد. زندگی که خوب بود. چرا آن ها خواست زندگی من عوض کرد؟ من چه جور در کشور غریبه غربی زندگی کرد؟

(صفحه 12)

انگلیسی من خیلی بد بود. چه کار باید کرد؟

کتابم که در چین خواند نوشت مردمان های انگلیسی این جور حرف زد:

" حال شما چطوره؟"

" من خوبم. حال شما چطوره؟"

" من خوبم."

سوال و جواب عیناً مثل هم!

یک مثل چینی می گوید: " پرندگان زبان خودشان را دارند و حیوانات هم زبان خودشان را."

(صفحه 17)

از دیدن ِ گدا در کیسه خواب ترسید. چشمانش خیره در تاریکی مثل گربه عصبانی به من زل زد. او این جا چه کرد؟ من فکر کرد همه در غرب تامین اجتماعی و بیمه پزشکی داشت، پس چرا او نیاز به گدایی داشت؟

(صفحه 21)

من همه جا چشم گرداند، اما پوستر بزرگ دیوید بکهام، اسپایسی گرلز یا خانم رئیس جمهور مارگارت تاچر ندید. در چین، ما عکس آن ها در همه جا آویزان کرد. چرا انگلیسی ها به قهرمانان خود احترام نکرد؟

(صفحه 22)

کلمات انگلیسی تنها از بیست و شش حرف ساخته شده؟ زبان انگلیسی یک کم تنبل بود، نه؟ ما در چینی پنجاه هزار حرف داشت.

(صفحه 22)

خانم مارگارت در مورد اسم های جمع و مفرد هم توضیح داد: " شلوار جین جفت است." اما آخه همه دانست که شلوار جین یا شلوار همیشه تکی بود؛ کسی نتوانست چند شلوار جین با هم پوشید. بچه چهارساله هم این موضوع دانست. پس چرا آخه جوهر هدر داد و حرف جمع اضافه کرد؟

خانم مارگارت گفت: " اسم ها سه نوع مختلف مذکر، مونث و خنثی هستند." و ادامه داد: " مثلاً میز کلمه خنثی است." اما آخه کی اهمیت داد اگر میز خنثی بود؟

بعد از ناهار، خانم مارگرت کمی در مورد افعال صحبت کرد. فعل که دیگه وحشتناک بود: فعل حال ساده، گذشته و حال استمراری. تازه فعل هم سه حالت گرفت: اخباری، امری، شرطی. آخه چرا این همه تغییر حالت؟ خانم مارگرت به من لبخند زد: " نگران نباشید. خیلی زود همه تون مثل ملکه انگلیس حرف می زنید."

(صفحه 34)

خانم مارگرت با زبان انگلیسی ملکه با من صحبت کرد: " خانم تسو-آنگ، باید یاد بگیری که چه وقت از کلمه من در نقش فاعل و چه وقت در نقش مفعول استفاده کنی!"

پس یعنی من دو تا من داشت؟ به گفته خانم مارگارت، من یک من ِ فاعل و یک من ِ مفعول داشت؟ اما من فقط یک من بود.

(صفحه 35)

یک روز من شعر ویلیام شکسپیر در قفسه کتابخانه پیدا کرد. من ساعت ها سخت مطالعه کرد. حتی ناهار نخورد. بیشتر از چهل بار کلمات جدید را در فرهنگ جستجو کرد. بعد از دیدن شعرهای شکسپیر، من خواهد توانست به شهر خود در چین بازگشت و به همه در مورد شکسپیر آموزش داد. حتی پدر من دانست که شکسپیر آدم مهمی بود، چون در کلاس های شبانه دولتی محلی ما همیشه گفت شکسپیر معروف ترین فرد بریتانیا بود.

اما چیزی که هست این که حتی شکسپیر انگلیسی بد نوشت. مثلاً او گفت: " کجا بروی تو؟ " اگر من این جور صحبت کرد که خانم مارگرت از من اشکال گرفت... اگر شکسپیر این جور نوشتن کرد، پس انگلیسی من دیگر خیلی بد نبود.

( صفحه 36)

عمیق در مورد زبان جدید فکر کرد. آدم، در مقام فاعل بی چون و چرا، نکته اصلی در یک جمله انگلیسی است. آیا این به آن معنا بود که فرهنگ غرب احترام بیشتری به افراد داشت؟

(صفحه 37)

" کجا میل دارید بنشینید؟"، " چی براتون بیارم؟"، " میز یک نفره؟"، " تنهایید؟" پیشخدمت، لبخند به لب، سوال های زیادی کرد. او باعث شد من بیشتر احساس تنهایی کرد. در چین، تنهایی برای من مفهوم نداشت. ما همیشه با خانواده و آدم ها بود. اما در انگلستان همیشه تنها بود، حتی پیشخدمت هم تنهایی ِ شما را به شما یادآوری کرد ...

(صفحه 41)

سینما بهشت من بود. وقتی کسی هیچ تصوری از زندگی ِ واقعی نداشت، فقط باید رفت سینما و فیلم دید.

(صفحه 49)

" جرئت تلاش و شهامت ِ پیروز شدن داشته باشم" کلمات مائو بعد از مدت ها به سراغم آمد. من به کسی نیاز داشت که از من محافظت کرد، همراه من بود، نه این که خیره در تاریکی به من نگاه کرد. من در آرزوی لبخند یک انسان بود، در آرزوی یک تبسم، حتی اگر فقط برای چند ثانیه بود.

(صفحه 51)

تنهایی. تقریباً کنار من نشسته ای، با دو صندلی فاصله. صورتت در نور ِ کم سالن رنگ پریده اما زیباست. من هم تنها بود. من همیشه قبل از دیدن تو در سینما تنها بو. مطمئن نیست که آیا سینما باعث شد من بیشتر احساس تنهایی کنم یا کمتر.

(صفحه 55)

تو لبخند خیلی گرمی داشت. مثل لبخند یک بچه. تا حالا هیچ کس در این کشور سرد بی روح به من لبخند نزد... عین این است که آب و هوای ناجور انگلیس یهو نور خورشید به خودش دیده باشد.

(صفحه 56)

روز اول حرف هامان این جوری بود:

می گویم: " من غذا خورد، تو خورد؟"

حرفم را تصحیح می کنی: " من می خوام غذا بخورم، دوست داری چیزی با هم بخوریم؟"

می پرسی: " قهوه میل داری؟"

می گویم: " نخیر! من قهوه نمی خوام، چای خواست."

حرفم را اصلاح می کنی: " یه فنجون چای عالیه."

از قیافه گیج من خنده ات گرفت و گفت: " آخ، آره، الان می میرم برا یه فنجون چای."

می پرسم: " چه جوری آخه مردن برای چای گفت؟"

(صفحه 63)

تو باعث شد من احساس شکنندگی کرد. عشق باعث شد من احساس شکنندگی کنم. چون من زیبا نبود. راستش هرگز کسی به من نگفت که من زیبا بود. مادرم همیشه به من گفت که من زشت بود. " تو یک دختر زشت رعیتی. باید این رو بدونی." مادرم بیست و سه سال این به من گفت. شاید برای همین بود که من هیچ وقت مثل بقیه دخترهای چینی دوست پسر نداشت. هر وقت من نمی توانست با دیگران ارتباط برقرار کرد، کلمات مادرم در گوش من صدا داد. من دختر زشت رعیت هستم. من دختر زشت رعیت هستم.

(صفحه 68)

شاید آدم های این جا با صمیمی شدن با هم مشکل دارند. مردم از هم فاصله می گیرند، چون می خواهند استقلال داشته باشند. در نتیجه حتی عشاق هم با هم زندگی نمی کنند و مثلاً فقط آخر هفته ها همدیگر را می بینند، یا دو بار در هفته با هم هستند. خانواده با هم زندگی نکرد و در نتیجه صمیمیت داخل خانواده از بین رفت. شاید به همین دلیل است که غربی ها بیشتر طلاق دارند، تنهاتر هستند و حتی بیشتر خانه سالمندان دارند. شاید هم به همین علت است که روزنامه های این جا پر از اخبار آدم های مریض و منحرف است.

(صفحه 109)

نوشته ای درباره زن چینی نود و هشت ساله ای است که به تازگی مرده. طبق نوشته، این زن آخرین بار بازمانده از گروهی بوده که زبان زنانه " نوشو" را بلد بوده اند. ظاهراً این زبان رمزی را، که قدمت چهارصد ساله داشته، فقط زنان چینی و برای بیان احساسات درونی شان استفاده می کرده اند. در روزنامه نوشته از آن جایی که دیگر هیچ زنی از این زبان رمزی استفاده نمی کند، بعد از مرگ این بانو، این زبان هم خواهد مرد.

من هم می خواهم " نوشو" ی خودم را درست کنم. شاید این دفترچه که تویش کلمات جدید انگلیسی را می نویسم "نوشو"ی من باشد. در نتیجه، من هم حریم خصوصی خودم را خواهم ساخت. تو سراپای من را می شناسی، از همه کارهای روزانه ام خبر داری، اما از "نوشو"ی من چیزی نمی دانی.

(صفحه 122)

تو چینی کلمه جیا هم به معنی "خانه" است و هم معنی " خانواده" می دهد. برای ما خانه و خانواده یکی است، و این منزل هم تنها خانه این هاست. شکل این کلمه مثل این است که یک سقف در بالاست، بعد چند تا دست و پا در پناهش هستند. وقتی آدم این کلمه را می نویسد حس می کند که انگار آن دست و پاها دارند زیر همین سقف زندگی می کنند. خانه محل امنی برای زندگی خانواده است.

اما برای انگلیسی ها فرق دارد. در گنجواره روژه " خانواده" در این زیربخش ها تعریف شده: شجره نامه، مربوط به والدین، اولاد، اجتماع، و اصل و نسب.

انگار که "خانواده" معنی مکان خاصی را در خودش ندارد. نمی دانم، شاید در غرب مردم همه اش از یک جا به جای دیگر می روند. انگار که دنبال خانه بودن شغل همیشگی آدم ها در غرب است.

صفحه (127)

عشق به معنای خانه است. شاید هم خانه است که معنی عشق می دهد؟

(صفحه 128)

خانه آدم همه چیز آدم است. فقط آن رابطه عاطفی یا صمیمانه اش نیست، هر چند که آن هم موثر است. فقط غذای خوشمزه اش نیست، هر چند که آن هم موثر است. خانه فقط یک تخت گرم و نرم برای خواب نیست، هر چند که آن هم موثر است. خانه فقط یک دوش آب گرم توی زمستان سرد نیست، هر چند که آن هم توی معنی خانه نقش دارد.

(صفحه 207)

وقتی زنی مردش را ترک می کند، وقتی زنی سرانجام تصمیم می گیرد برود، آیا هنوز باید گل ها را آب بدهد؟

یعنی هنوز لازم است لباس هاش، جوراب هاش و شلوارش را بشوید و همه جیب هایش را از قبل وارسی کند؟

هنوز لازم است هر روز بعد از ظهر، قبل از این که او خانه بیاید، برایش غذا بپزد؟ یا این که باید بگذارد همه چیز همان جور خام توی یخچال بماند؟ مثل همان موقعی که مرد تنها بوده؟

هنوز لازم است ببوسدش؟ وقتی بعدازظهر ها از سر کار می آید؟

لازم است بهش بگوید که کدام روز دارم ترکت می کنم؟ کدام دقیقه، کدام لحظه است که دارم جدا می شوم؟

(صفحه 334)

 ***

عنوان:فرهنگ فشرده لغات چینی به انگلیسی برای عشاق

نویسنده:گوئو شیائولو

مترجم:ریحانه وادی دار

ناشر:ققنوس

سال نشر:چاپ اول 1394

شمارگان: 1650 نسخه

شماره صفحه: 344 ص.

موضوع:داستان های انگلیسی- قرن 20م.

قیمت: 180000 ریال

روزی آناهیتا هیجان زده و خوشحال، مثل اغلب دخترها و پسرهای دانشجوی دور از خانه، تلفنی از من دستور تهیه ی خورشت هویج را خواست؛ و من هم مثل اغلب مادرهای هیجان زده به یک خورشت بسنده نکردم. این شد چرایی تهیه ی کتابچه ی فروتن آشپزی و چنین آغاز کردم:

از من خواستی طرز تهیه ی خورشت هویج را یادت بدهم تا برای دوست هم خانه ات، آرین، درست کنی. یواشکی پرسیدی تا آرین نشنود. می خواهی ناگهانی خوشحالش کنی، به قول امروزی ها "سورپریزش" کنی؛ باشد. و من فکر کردم بد نیست علاوه بر خورشت هویج چیزهای دیگری هم یادت بدهم.

راستش را بخواهی خودم هم نیاز دارم طرز تهیه ی غذاها را بنویسم چون دیگر کم کم دارد یادم می رود. می دانی که، خیلی پابند آشپزی سنتی نبوده ام، نه که آن را قبول نداشته باشم، بلکه بیشتر از سر ناچاری. از زمان دانشجویی یاد گرفتم اغلب با هر چی که دم دستم بوده، با استفاده از ذائقه ی سنتی، چیزهایی درست کنم.

آشپز خوبی نیستم، اما بلدم گلیم خودم را از آب حتا از توی آش و آبگوشت بیرون بکشم!

و اما اولین قدم آشپزی این است که سنت های آشپزی منطقه و سرزمینت را فراموش نکنی. نه، نه، صحبت از وطن پرستی و فیلم های آبگوشتی با پیاز له شده با مشت نیست، صحبت از امکانات غذایی موجود و ذائقه و ویژگی های آب و هوایی و جسمانی هر جایی است.

دومین قدم این که فکر نکنی سنت علیه مدرنیته است. هر حرکت مدرنی بر پایه ی سنتی می تواند اتفاق بیفتد؛ پس اگر سنت آشپزی نداشته باشی، امکان تغییرات مدرن در آن را هم نخواهی داشت و هیچ کار مدرنی را نمی توانی در خلاء انجام بدهی.

اصل ِ اصیل دیگر این که آشپزی کردن را نه کار بی ارزش بدانی، نه کار زن های خانه دار بیکار (!)، آن چنان که تفکر تاریخی مردانه ی عامیانه تلقی کرده است و یا تصور فمینیست هایی که حتا نمی دانند "فمین" و "ایست" چیست.

بسیاری از مردان ِ مرد را دیده ام که نه تنها در کار و شغل و خانواده شان عالی بوده اند، بلکه آشپزهای بسیار ماهری نیز هستند. غذای خوب می پزند، غذای خوب را می شناسند، مزه ی دهانشان را می دانند، سر سفره با غذا محترمانه برخورد می کنند و هیچ یک از این مهارت ها را جنسیتی نمی کنند.

در ذهنیت بسیاری از خانم ها مثلاً فمینیست، آشپزی، تمیز کردن خانه، و در مجموع کار ِ خانه، کاری است پست و دون شان زنان مدرن. آن ها دوست دارند یا ترجیح می دهند کارهای مردانه انجام بدهند و درست همین جاست که می توان مچ شان را گرفت: پس این فمینیست هایی مثل شما هستند که مردها و کارهای مردانه را برتر می دانند و می خواهند خودشان را شبیه آن ها کنند! بحث حقوق قانونی و اقتصادی و اجتماعی جداست البته اگر بتوان با آشپزی نکردن به آن دست یافت. پس هنرمندانه آشپزی می کنیم و عاقلانه دفاع! مثل بعضی آقایان که حمله نمی کنند و آشپزی شان هم عالی است.

و زن ها و آشپزی؛ زن ها، به تعبیر بسیاری از جامعه شناسان و انسان شناسان، نازنین ترین موجوداتی بودند که با کار کشاورزی مردهای کمتر نازنین بیابانگرد شکارچی را به سکونت و تمدن و سر سفره ی غذا هدایت کردند و وقتی کار تولید کشاورزی معصوم به صنعت و سرمایه داری ددمنش تبدیل شد، مردها و زن های خیلی کمتر نازنین، بدوبدو، توی مترو، توی اتوبوس، توی ترن های هوایی و زمینی و فضایی ساندویچ به نیش کشیدند. ولی نگران نباش؛ هنوز سفره ای هست و خورشت هویجی که برای رفیقی پخته می شود تا او را و شکم غربت کشیده ی دوست و خود را سرشار از عاطفه ای هویجی کند.

عنوان:کتابچه ی فروتن آشپزی

نویسنده:مینو امیرقاسمی

ناشر:نشر مرکز

سال نشر:چاپ اول 1394

شمارگان: 1000 نسخه

شماره صفحه: 104 ص.

موضوع:آشپزی/ آشپزی ایرانی

قیمت: 99000 ریال

" خدا عشق است و آن هایی که با عشق زندگی می کنند، با خدا زندگی می کنند و خدا درونشان خانه دارد."

...

یونگ زیباترین نثری را که تا کنون درباره موضوع عشق خوانده ام، نگاشته است. در آنجا، او عشق را " بزرگ ترین معمای بشر" می نامد، این جمله یونگ شالوده این کتاب کوچک و پیکره اصلی مطالب آن را تشکیل می دهد.

...

ما به واسطه کسانی که ما را دوست دارند و کسانی که ما را دوست ندارند، شکل می گیریم. مهم تر از آن اینکه ما به واسطه نارحتی های روانی که ادعا می کنند عشق هستند؛ ولی عزت نفس کم، رفتار وابستگی متقابل، بی اعتمادی به دیگران، مکانیسم های دفاعی و ترس و اضطراب را باعث می شوند، شکل می پذیریم. عمده آنچه ما آن را عشق می نامیم، عشق نیست؛ بلکه فرافکنی های روان رنجور است و سوء استفاده و کنترل گری و سوء برخورد.

...

بررسی چهار نوع کهن الگوی عشق، یعنی عشق مادر، عشق پدر، عشق دیگری، و عشق به خویشتن، به معنی خطر کردن در زمینه عشق های قطعی است که در زندگی طبیعی تجربه می کنیم.

مادر می تواند پرورش دهد یا ویران کند، حیات ببخشد یا خفه کند و در اکثر مواقع، او هر دوی این کارها را انجام می دهد.

عشق پدر می تواند توانمندساز یا مخرب باشد. انرژی عشق مربوط به " اصل پدر" همان انرژی است که می تواند احساس کفایت و توانمندی و اعتماد به نفس را ایجاد کند یا احساس عزت نفس و شخصیت عمیق را در فرد از بین ببرد.

...

موجودی به اسم " دیگری معجزه گر" وجود ندارد. با این حال، ما همیشه، به عنوان ضرورتی برای تجربه کردن عشق، به دنبال فرد دیگری هستیم که باعث خلق یا به دنیا آمدن شود. " دیگری" در سفر دشوار زندگی رفیق و همراه ما خواهد بود و به مثابه آینه ای عمل می کند که از طریقش می توانیم خود را بهتر و کامل تر بشناسیم. وجود دیگری برای رشد و تعالی ما ضروری است؛ اما نباید انتظار داشته باشیم که کس دیگری برای ما زندگی بیافریند یا باعث کامل شدن ما شود. خودمان باید این کار را انجام دهیم.

...

اروس چیست؟ از نظر من، اروس علاقه ای غیرعقلایی به وصل شدن و ارتباط داشتن با دیگری یا خلق کردن است. اروس، بر اساس تعریف واژگانی اش، غیرعقلایی است و عقلایی برخورد کردن با عشق یکی از مشکلاتی است که ما به صورت سنتی در دنیای غرب داشته ایم. همان گونه که استاد من رابرت جانسون، نویسنده و تحلیل گر یونگی، عنوان می کند، می توان به واسطه تعداد واژگانی که هر فرهنگ برای توصیف مفهومی خاص دارد، به پیچیدگی و ظرافت آن فرهنگ پی برد. برای مثال، اسکیموها حدوداً 50 کلمه برای برف دارند. در زبان سانسکریت، 78 واژه برای عشق وجود دارد، در حالی که در فرهنگ امریکایی، فقط واژه Love برای توصیف عشق وجود دارد که نشان می دهد ما در رابطه با مفهوم پیچیده عشق چقدر ابتدایی و رشد نیافته هستیم. ما برای احساسی که به پیتزا داریم و همچنین احساسی که به همسرمان داریم، از واژه یکسانی استفاده می کنیم و برای برخی همین حد کافی است.

...

اروس حقیقتاً چیست؟ من اروس را علاقه غیرعقلایی به وصل شدن و در ارتباط بودن و خلق کردن تعریف می کنم. اروس هم یک تجربه انسانی رایج و هم بخشی از تجربه انسان بودن است... یونگ تلاش کرد از اروس استفاده کند تا آن را احیاء کند؛ چرا که این واژه بیش از حد در فرهنگ عامه، بد استفاده و معرفی شده بود؛ به خصوص در هالیوود که اروس مترادف عشق تحریک آمیز و جنسی دانسته می شد. اروس در واقع یک جرقه است، هر چند در اصل به عنوان نیروی خلق، و به عنوان انرژی آفرینش گر در نظر گرفته می شود.

من عاشق این هستم که بگویم خالق جهان هستی، جرقه ای از همین انرژی خلاق را ایجاد کرده است که جهان هستی را در درون هر یک از موجودات آغاز کرد.

...

درون هر انسانی یک حالت ضرورت و فوریت یا نیاز شدید به آفرینش وجود دارد. آنچه در هر رابطه اتفاق می افتد، البته اگر این رابطه رابطه ای سالم باشد، خلق ماهیتی است که هرگز قبل از آن وجود نداشته است. وقتی دونفر قادر باشند در این سطح از آفرینشگری ( عشق یا اروس) با یکدیگر ملاقات کنند، در این صورت، آن جرقه یک کل را ایجاد می کند که بزرگ تر از مجموع دو جزء است. چیزی به خلقت یا به اجتماع انرژی مثبت جهان اضافه می شود. اروس در پیدایش ایده ها نقش دارد. اروس همچنین در پیام هایی که بین افراد رد و بدل می شود و نیز کارهای خلاقی همچون نقاشی و نوشتن و موسیقی حضور دارد.

...

وقتی که در چنبره اروس گرفتار هستیم، همان گونه که متفکر فرانسوی، پیر تیلهارد دی چاردین، گفته است، با آتش سر و کار داریم. آتش می تواند متحول کند، آتش می تواند آبدیده کند، می تواند ناپاکی ها را بزداید، آتش همچنین می تواند بسوزاند و ویران کند. بنابراین، وقتی اروس سر بلند می کند، به آن احترام بگذارید.

...

جنبه تاریک اروس جنبه تملک و خفه کردن و ویران کردن است؛ چرا که با خفه کردن آتش را خاموش می کند. ما با این پارادوکس باورنکردنی و تاریک مواجه می شویم: ما آن قدر به چیزی علاقه داریم که می خواهیم آن را به طور کامل مصرف کنیم؛ اما اگر به طور کامل آن را مصرف کنیم، دیگر آن را نخواهیم داشت. به عبارت دیگر، ما نمی توانیم هم خدای اروس را داشته باشیم و هم خرما را.

...

به نظر می رسد ما همیشه درگیر کشمکشی این چنینی هستیم: یک جنبه تملک وجود دارد: " من مشتاقانه این را می خواهم. برای خودم می خواهمش و نمی خواهم هیچ کس دیگری آن را داشته باشد." یک جنبه مصرف کردن و تمام کردن نیز وجود دارد: " دوست ندارم آن چیز، حیاتی جدای از من داشته باشد." در جایی که آفرینش گری فراوانی وجود دارد، به صورت بالقوه، احتمال تخریب فراوانی نیز وجود دارد؛ در نتیجه جنبه تاریک اروس می تواند بسیار مخرب باشد. وقتی اروس تعریف نشده و ناخودآگاه باشد، می تواند تخریب کند یا خفه کند یا با مالک شدن چیزی، آن را از بین ببرد.

چه نوع ظرفی بهتر از همه می تواند این انرژی پر رمز و راز الهی و این قدرت عظیم و این شکل از عشق را مدیریت کند؟

فقط با خودآگاهی و هوشمندانه عمل کردن می توان به این مهم دست یافت.  

 ...

به صد ها هزار نفری فکر کنید که در طول عمرمان به زندگی ما می آیند و از آن خارج می شوند. فقط تعداد اندکی از آن ها ما را می شناسند و فقط تعداد اندکی از آن ها را دوست داریم بشناسیم. به همین دلیل است که دوستی رابطه ای مقدس است. دو عاملی که بسیاری از افراد آن ها را تهدید آمیز می یابند، یکی آسیب پذیری عاطفی و دیگری صمیمیت در رابطه است. دوست خوب کسی است که تمایل دارد ما را بشناسد و ما نیز او را بشناسیم. آنچه بیش از همه به آن علاقمندیم، همان حقیقتی است که بیش از همه از آن می ترسیم. ما در تمنای این هستیم که دیگران عاشق ما باشند و عاشق این هستیم که دیگران ما را بشناسند. ما در تمنای صمیمیت هستیم؛ اما ایده گشودگی در برابر احتمالات جدید و آسیب پذیر بودن عاطفی هولناک است. با وجود این، آسیب پذیری برای صمیمیت ضروری است؛ چرا که صمیمیت در واقع برملا کردن خویشتن در رویارویی با کسی است که برای عشق و دوستی او ارزش قائل هستیم.

...

فیلیپ لپات شاعر و مقاله نویس عنوان می کند: " دوستی گفت و گویی طولانی مدت است." دوستان کسانی هستند که می توانند راهنما، مربی، همراه و یا آینه یکدیگر باشند. در حالی که من به تنهایی مجبورم تبدیل به خودم شوم، من به دیگران نیاز دارم تا به من نکاتی را درباره خودم بگویند که نمی دانم و به من کمک کنند تا به روشی که از هیچ طریق دیگری نمی توانم به آن دست یابم، خودم را بشناسم. یعنی از طریق بازتاب و عمل کردن همچون آینه، در نهایت، دوستی گفت و گویی طولانی درباره شناختن خودمان است.

...

یکی از استادانم به نام جان مک کواری در یکی از کتاب هایش این گونه می نویسد: " نباید بگوییم انسان هستیم؛ بلکه باید بگوییم که در حال انسان شدن هستیم."

...

مک کواری بر این باور است که نه تنها آغاز و پیدایش آگاپه درون اروس است، بلکه عشقی که تمنای چیزی را دارد، می تواند تبدیل به عشقی شود که هر چیز را همان گونه که هست، می پذیرد.

نکته ای که در اینجا بسیار اهمیت دارد، این است که باید حواسمان باشد که این عشق توانمندساز هیچ ارتباطی با تحمل کردن رفتارهای تخریب کننده خویشتن، سوء استفاده ها، طرد شدن ها و ... ندارد؛ هر چند گاهی سالم ترین و منطقی ترین کاری که می توانیم انجام دهیم تا طرف مقابل را توانمند کنیم و به او کمک کنیم واقعی ترین یا حقیقی ترین خودشان بشوند، این است که با آن ها رابطه نداشته باشیم.

...

طرز برخورد مادر با کودک در مراحل آغازین رشد تاثیر شگرفی در هویت کودک و نگرشی که کودک در نهایت به خودش، به محیط پیرامونش و در کل، به جهان دارد، خواهد داشت. بنابراین، طرز برخورد مادر باید به طرزی مناسب به سوال هایی اساسی همچون این سوال ها پاسخ دهد: " این جهان مکانی امن است؟" " من ارزشمندم؟" " من به اینجا تعلق دارم؟" 

محروم شدن از نگرشی سالم در دوران نوزادی و اوایل دوران کودکی، باعث ایجاد نگرشی روان رنجور به رابطه با خویشتن و رابطه با محیط پیرامون می شود. عشق مادر به فرزندش تاثیر زیادی روی نحوه شکل گیری شخصیت کودک دارد.

بر اساس نظر یونگ، فقط دو نوع مادر وجود دارد:

* مادی که بیش از حد مادری می کند.

* مادری که به اندازه کافی مادری نمی کند.

...

عشق آغازین مادر یا فقدان این عشق اولین تجربه ای است که ما از عشق داریم.

...

من معتقدم همه مادرها در جایی به ما این پیام را داده اند که از اینکه داریم بزرگ می شویم، عصبانی هستند.عشق مادر تا جایی که مربوط به حیطه سلامت روانی است، باید عشق آگاپه ای داشته باشد. در این صورت، عشق مادر این ویژگی را دارد که علاقمند خواهد بود از سر راه کودک کنار برود تا شاید فرزندش همان کسی شود که قرار بوده است بشود.

مک کواری در تعریف آگاپه توضیح می دهد که آگاپه عشق خدا نیست؛ بلکه جنبه الهی عشق خداوند است که به ما این امکان را می دهد که با یکدیگر به گونه ای رفتار کنیم که خدا با ما رفتار کرد.

...

ما همیشه به دنبال کسی هستیم که برای ما مادری کند. وضعیت زمانی دشوار و پیچیده می شود که آنچه ما آن را عشق می نامیم، تمنا یا نیازی کهن الگویی و ناخودآگاه باشد. این عشق نیست؛ بلکه تمنایی روان رنجور است که ما به نام عشق از خود به نمایش می گذاریم. کوله بار عاطفی که در روابطمان با خود می آوریم، یعنی همان نیازهای برآورده نشده روابط عاشقانه آغازینمان، می تواند مانعی بر سر راه اروس باشد.

مهم است که ما متوجه کاری که در روابط آغازینمان ناتمام مانده است، باشیم و مسئولیت آن را به عهده بگیریم. مهم است بدانیم که آیا از روابط کنونی مان برای التیام روابط گذشته مان استفاده می کنیم یا نه.

...

عشق مادر به فرزند در روابط بعدی ما بسیار تعیین کننده و تاثیرگذار است. به بیانی ساده، اگر مادر خوبی داشته باشیم، روابط خوبی با دیگران خواهیم داشت و اگر این گونه نبوده باشد، لازم است در نیمه دوم زندگی، این کمبود را جبران کنیم.

عنوان:معمای عشق

نویسنده:پیتمن مک گی

مترجم:سید مرتضی نظری

ناشر:بنیاد فرهنگ زندگی

سال نشر:چاپ اول 1395

شمارگان: 2000 نسخه

شماره صفحه: 40 ص.

موضوع:عشق/ روان شناسی یونگی

عناوین فصل های کتاب:تناقض عشق/ اروس/ فیلیا/ آگاپه/ کهن الگوهای عشق/ عشق مادر/ عشق بیش از حد یا عشقی که کافی نیست/ عشق پدر/ رابطه پدر و دختر/ درک معمای عشق/ نفس در مقابل خود برتر/ محبت به خویشتن.

قیمت: 250000 ریال

در سال 2003 رمان " ختمی ارغوانی" را نوشتم. داستان مردی که در میان مسائل مختلف سردرگم است؛ همسرش را کتک می زند و داستان او پایان خوشی ندارد. وقتی که این رمان در نیجریه به بازار رفت، یک روزنامه نگار که مرد خوبی هم بود، گفت که می خواهد نصیحتی به من بکند. (احتمالاً می دانی که نیجریه ای ها، در ارائه ی مشاوره ی ناخواسته خیلی زرنگ هستند.)

به من گفت که مردم می گویند رمان من یک رمان فمینیستی است و نصیحت او به من – در حالی که سرش را با ناراحتی تکان می داد- این بود که من نباید تا زمانی که زنان فمینیست زنان ناامیدی هستند هرگز خودم را فمینیست بدانم، چرا که آن ها حتی نمی توانند همسری پیدا کنند.

بنابراین تصمیم گرفتم به خودم لقب فمینیست خوشحال را بدهم. یک زن تحصیلکرده ی اهل نیجریه به من گفت که فمینیسم در فرهنگ ما وجود ندارد و یک موضوع ضد آفریقایی است و این که من خودم را فمینیست می نامیدم، چرا که من تحت تاثیر کتاب های غربی قرار داشتم.

به هر حال، تا زمانی که فمینیسم امری ضد آفریقایی بود، من تصمیم گرفتم که خودم را یک فمینیست شاد بنامم. دوست عزیزی به من گفت کسی که خودش را فمینیست می نامد در واقع از مردها بیزار است. بنابراین تصمیم گرفتم که از آن به بعد یک فمینیست آفریقایی شاد باشم که از مردان بیزار نیست. در بعضی مواقع من فمینیست آفریقایی شادی بودم که علاوه بر این که از مردها بیزار نیست، برق لب می زند و پاشنه بلند می پوشد، آن هم فقط به خاطر دل خودش و نه برای مردان.

...

ما به دخترهامی گوییم: می توانید بلندپرواز باشید، اما نه خیلی زیاد. می توانید به موفقیت دست پیدا کنید اما نه موفقیت زیاد و چشمگیر، در غیر این صورت از طرف مردان تهدید خواهید شد. اگر در رابطه تان با یک مرد شما نان آور هستید، باید وانمود کنید که این طور نیست، مخصوصاً در محافل عمومی؛ در غیر این صورت او را از مردی ساقط کرده اید.
اما چه می شد اگر ما از خودمان این سوال را می پرسیدیم: چرا موفقیت زنان باید از طرف یک مرد تهدید به شمار آید؟

...

من زنی نیجریه ای را می شناسم که تصمیم به فروش خانه اش گرفت، چرا که نمی خواست مردی را که تصمیم به ازدواج با او دارد، بترساند و از خود دور کند.

من زن مجردی را در نیجریه می شناسم که وقتی برای کنفرانسی می رفت حلقه ی ازدواجی به دست می کرد، چرا که می خواست همکارانش با احترام با او رفتار کنند.

نکته ی ناراحت کننده این است که حلقه ی ازدواج حقیقتاً به طور خودکار این طور به نظر می رساند که طرف شایسته ی احترام است و تا زمانی که این حلقه ی ازدواج وجود نداشته باشد دیگران حق دارند او را نادیده بگیرند و متاسفانه این موضوع در مراکز کاری مدرن هم به وفور دیده می شود.

جامعه به ما آموزش می دهد زنی که در یک مقطع سنی خاص ازدواج نکند قطعاً زنی است که در زندگی شخصی عمیقاً شکست خورده است.

در حالی که یک مرد در سن خاص اگر ازدواج نکرده باشد به معنی این است هنوز فرد مورد نظر خود را نیافته است.

عنوان:ما همه باید فمینیست باشیم

نویسنده:چیماماندا انگوزی آدیشی

مترجم:مریم طباطبائیها

ناشر:کتاب کوله پشتی

سال نشر:چاپ اول 1395

شمارگان: 1000 نسخه

شماره صفحه: 64 ص.

موضوع:فمینیسم/ فمینیسم—نیجریه

قیمت: 70000 ریال

چتر ها

هیچ وقت نتوانستم چتر ها را درک کنم شاید به این خاطر که خیس شدن برایم اهمیتی ندارد.

چترها همیشه برایم یک راز هستند چرا که نمی فهمم چه طور می شود که درست قبل از بارندگی ظاهر می شوند. باقی اوقات هم جوری غیب شان می زند که انگار هرگز وجود نداشته اند. شاید چترها برای خودشان در آپارتمانیی زیر توکیو زندگی می کنند.

یعنی آن ها می دانند کی قرار است باران ببارد؟ چون این را مطمئن هستم که آدم ها نمی دانند. هواشناسی می گوید که امروز آفتابی خواهد بود ناگهان می بینی که همه جا پر شده از چتر و چند دقیقه بعد باران وحشتناکی شروع می شود.

این چترها چه موجوداتی هستند؟!

دوستان خیلی خوب ِ مرده

روزی در زندگی اش به این جا رسید که فهمید بیشتر دوستان خیلی خوبِ مرده دارد تا زنده. بعد از پی بردن به این مسئله یک بعدازظهر کامل را صرف ورق زدن اسم هزاران نفر مثل صفحات دفترچه تلفن در ذهنش کرد تا ببیند درست فکر کرده یا نه.

درست فکر کرده بود اما نمی دانست حالا چه حسی باید داشته باشد. اولش احساس ناراحتی کرد. بعد ناراحتی به آرامی تبدیل به احساسی شد که چیزی حس نمی کرد و این حس بهتری بود. مثل این بود که در روزی طوفانی وزش باد را احساس نکنی.

ذهنت جای دیگری باشد،

جایی که خبری از باد نباشد.

اقیانوس آرام

امروز در سکوی ایستگاه شینجیکو منتظر قطار خط یامانوته بودم و به اقیانوس آرام فکر می کردم.

نمی دونم چرا تو این فکر بودم که اقیانوس آرام خودش خودشو می بلعه و در کام خودش فرو می ره؛ اقیانوس خودشو می خوره همین طور کوچک و کوچک می شه تا می شه اندازه ی رُدآیلند اما باز همین طور با اشتهایی سیری ناپذیر خودشو می خوره و کوچک تر و سنگین تر می شه و تمام وزن اقیانوس آرام جمع می شه تو یه قطره به وزن ترلیون ها تن.

بالاخره قطار آمد و باید اضافه کنم که مسئله زمان بود.

اقیانوس آرام را روی سکوی ایستگاه زیر یک پوست شکلات گذاشتم و رفتم.

مقبره ی دوست گمنام

 دیروز یک نفر را در خیابان دیدم که تقریباً خیلی خوب می شناختمش. مردی بود با صورتی جذاب و مهربان. خیلی بد بود که پیش از این ندیده بئدم اش. اگر هم دیگر را دیده بودیم حتماً دوستان خوبی برای هم می شدیم. وقتی دیدم اش نزدیک بود جلوش را بگیرم و پیشنهاد کنم تا با هم قهوه ای بخوریم و از گذشته ها و دوستان مشترک و آشنایان مان صحبت کنیم: راستی اون شب رو یادته وقتی داشتیم ... ؟ از فلانی و فلانی چه خبر؟

فقط تنها چیزی که این وسط کم بود نداشتن اشتراکاتی در گذشته بود چون برای چنین چیزی اول لازمه که شما آن فرد رو قبلاً دیده باشید.

آن مرد بدون هیچ نشانی از به جا آوردن فردی آشنا از کنارم گذشت. صورت من هم چنین نقابی به خود داشت اما در پس آن احساسی داشتم که انگار او را می شناسم. واقعاً خجالت آور بود که تنها چیزی که ما را از این که دوست خوب هم باشیم دور می کرد این واقعیت احمقانه بود که ما تا به حال یک دیگر را ندیده بودیم.

ما هر دو در مسیر مخالف هم که هر گونه احتمال دوستی را در خود فرو می برد ناپدید شدیم.

 پیش از این که چشم باز کنم رفته بود

کاری ندارم جز این که شناور بشم رو امواج خاطراتی که آدم رو می بره به یه ساحل نامعلوم. دراز کشیده بودم روی تخت. بعدازظهر روزی بود که انگار هرگز نبوده.

روزهایی هست که انگار آدم هیچ وقت تو اون روز نبوده، مثل امروز.

... پیش از این که چشم باز کنیم رفته.

به اتاقی با اشیاء داخلش در مدت ها پیش فکر می کردم، می توانم پنج شش تا از اشیائش و تا حدودی حس آن اتاق را به خاطر بیاورم اما چیزهای دیگری هم بود که به خاطر نمی آوردم.

سعی خودم را کردم اما به خاطرم نیامد. بالاخره تسلیم شدم و با خودم قراری گذاشتم. تصمیم گرفتم تا هر چه را که از آن اتاق و حس آن به خاطر آوردم بنویسم و بعد از چند ماه دوباره به آن نگاهی بیندازم. آن موقع دوباره یادداشت هایم را نگاه می کنم و سعی می کنم تا دوباره به آن نگاهی بیندازم. آن موقع دوباره یادداشت هایم را نگاه می کنم و سعی می کنم تا دوباره چیزهایی را از آن اتاق و حال و هوایش به خاطر بیاورم.

به نظرم فکر خوبی آمد، دراز می کشی و بر خاطرات بی کران شناور می شوی.

همه چیز خوب پیش می رفت الا یک چیز: وقتی که بالاخره اواخر غروب آن روزی که هیچ وقت نبود از تخت بیرون آمدم فراموش کردم تا چیزهایی را که از آن اتاق به یاد می آوردم بنویسم و البته اوضاع از این هم بدتر بود و تا همین امروز، که یک هفته پیش بود، کلاً اتاق را فراموش کرده بودم و الان هیچی از اتاق یادم نمیاد.

ای دریغا، روزگاری اتاقی بود که از یاد بردم اش.

پنج بستنی قیفی در توکیو می دوند

به طور معمول اگر به آب شدن بستنی قیفی فکر کنین به این فکر می کنین که داره چکه می کنه و شما هم حریصانه قطره هاشو مثل مورچه خوار لیس می زنین اما نه به قصد خوردن که به قصد نریختن.

وقتی با واقعیت محض بستنی قیفی کنار بیاین کلمه ی بیرون جنبه ی منفی ای دارد. نیازی بهش ندارین.

خانواده ای ژاپنی را دیدم که مادر و پدر و سه فرزند همه بستنی به دست در خیابان در حال دویدن بودند.

یک جورایی به نظرم شبیه معجزه بود. تا حالا ندیده بودم که خانواده ای همگی با هم بستنی قیفی به دست توی خیابان بدوند. همگی خوش حال بودند. شاید این معنای جدیدی از دویدن بود.

عنوان:قطار سریع السیر توکیو- مونتانا
نویسنده:ریچارد براتیگن
مترجم:سعید توانایی
ناشر:انتشارات روزنه
سال نشر:چاپ اول 1394
شمارگان: 1000 نسخه
شماره صفحه: 348 ص.
موضوع:داستان های آمریکایی
قیمت: 195000 ریال

فارنهایت 451: دمایی که در آن صفحات کتاب آتش می گیرند و می سوزند.

...

دخترک می گوید: " خب، هفده سالمه و یه جورایی دیوونه ام. عموم مدام می گه این دو تا همیشه با همن. می گه وقتی مردم سنتو پرسیدن همیشه بگو هیفده سالمه و دیوونه ام. این وقت شب مال پیاده رویه؟ دوست دارم همه چیزو بود کنم و همه چیزو خوب ببینم و این که گاهی وقتا تمام شبو بیدار بمونم، راه برم و بیرون اومدن خورشیدو ببینم."

...

و بعد کلاریس مک کللان گفت:

" می شه یه چیزی ازتون بپرسم؟ چند وقته آتیش نشانید؟"

" از بیست سالگی؛ ده سالی هس."

" تا حالا هیچ کدوم از کتابایی که سوزوندین رو خوندین؟"

مونتاگ خندید و گفت: " این که خلاف قانونه!"

" اُه، البته."

" کار خوبیه. دوشنبه میلی، چهارشنبه ویتمن و جمعه فاکنر؛ همه شون تبدیل به یک مشت خاکستر شدن و بعد هم دادیم شون به باد. اینه کار ما."

به راه شان ادامه دادند و دخترک باز گفت: " راسته که می گن خیلی وقت پیش آتیش نشانا به جای این که آتیش بزنن، خاموش می کردن؟"

" نه. خونه ها همیشه مثل حالا ضد آتیش بودن. باور کن."

" عجیبه. راستش یه بار شنیدم که خیلی وقت پیش خونه ها  گاهی اتفاقی می سوختن و مردم برای خاموش کردن شعله ها پی آتیش نشانا می رفتن."

مونتاگ خندید.

" چرا می خندین؟"

" نمی دونم."

...

" تا حالا ماشینای جت که خیابونا رو بالا و پایین می کنن رو دیدین؟"

" داری موضوعو عوض می کنی!"

" گاهی وقتا خیال می کنم راننده های این ماشینا نمی دونن گیاه یا مثلاً گل چیه، چون هیچ وقت آروم و با دقت ندیدن شون. اگه به یه راننده یه لکه سبز رنگ نشون بدی (اُه، بله!) می گه گیاهی چیزیه! یه لکه صورتی؟ یه باغ رز! لکه های سفید خونه ها. لکه های قهوه ای گاوا."

مونتاگ با نگرانی گفت: " زیادی به همه چی فکر می کنی."

" خیلی کم می شه که دیوارای اتاق نشیمنو نگاه کنم یا برم مسابقه یا پارکای شادی. به همین خاطر برای فکر و خیالات دیوانه وار یه عالمه وقت دارم، گمونم. تا حالا اون بیل بورد دویست فوتی توی دشت بیرون شهر رو دیدین؟ می دونستین که بیل بوردا زمانی فقط بیست فوت طول داشتن؟ اما چون ماشینا این قدر تند حرکت می کنن که همه چیزو مثل یه نقطه می بینن، مجبورن تبلیغاتو این همه از دو طرف کش بیارن تا به چشم بیان."

مونتاگ ناگهان خندید: " نمی دونستم!"

" شرط می بندم چیزایی می دونم که روح شما هم ازشون خبر نداره. صبحا روی تمام گیاها شبنم می شینه."

...

" شما خوش حالین؟"

مونتاگ فریاد زد: " چی؟ "

اما دخترک در نور مهتاب به سرعت محو شد. در جلویی خانه شان آرام به هم خورد.

" خوش حالی! چه اراجیفی."

خنده اش مرد.

...

صورتش چقدر شبیه آینه است. غیرممکن است؛ چند نفر پیدا می شوند که بتوانی خودت را در صورت شان ببینی؟ چه بسیار آدم هایی که به این امید جسته بود – شاید نزدیک تر از همه یکی از همکاران مشعل به دستش- و نوری ضعیف در دلش روشن کرده بودند و اما بعد در یک لحظه با نسیمی خاموش شده بود. چه به ندرت صورت آدم ها اسیرت می کنند و احساسات و اندیشه های درونی ات را بر تو باز می تابانند.

...

احساس کرد لبخندش آرام و بی صدا دور می شود، رنگ می بازد و می چکد – مثل اشک شمع زیبایی که مدت ها سوخته است و حالا آرام آرام می چکد و شمع هم دیگر شمع نیست. تاریکی. خوش حال نیستم. خوش حال نیستم. این دو کلمه را به خودش گفت. به نظرش این بهترین توضیح برای حال آن روزهایش بود. شادی را مثل نقابی بر صورتش می زد و دخترک آن را از روی صورتش چنگ زده و از روی باغچه جلوی خانه شان به ایوان و بعد به داخل خانه شان فرار کرده بود و حالا هیچ راهی وجود نداشت که برود و در بزند و نقابش را پس بگیرد.

...

خون کس دیگر در او بود. اگر این کار با گوشت و مغز و ذهن هم ممکن بود. اگر می توانستند ذهن او را بیرون بیاورند و به خشک شویی ببرند و جیب های آن را خالی کنند و با بخار بشویند و تمیز کنند و دوباره سر و شکلش دهند و صبح برش گردانند. اگر ...

...

" سلام!"

مونتاگ سلام کرد و بعد گفت: " چه طوری؟"

" هنوز دیوونه ام. بارون حس خوبی به آدم می ده. عاشق اینم که زیرش راه برم."

مونتاگ گفت: " من یکی که گمون نکنم ازش خوشم بیاد."

" اگه امتحان کنی شاید خوشت بیاد."

" تا حالا نکردم."

دخترک لبانش را لیسید: " بارون حتی خوش مزه هم هست."

مونتاگ پرسید: " ببینم اصلاً کار تو چیه؟ همین جور واسه خودت بچرخی و همه چیو یه بار امتحان کنی؟ "

" گاهی هم دو بار." به چیزی توی دستش نگاه کرد.

مونتاگ گفت: " اون جا چی داری؟"

" گمونم این آخرین قاصدک امساله. فکر نکنم دیگه این موقع سال جایی یکی مثل این پیدا کنم. تا حالا صدای کشیده شدنش به زیر چونتو شنیدی؟ ببین."

خنده کنان قاصدک را به چانه اش کشید.

" چرا؟"

" اگه گرده از ساقه جدا شد، یعنی عاشق شدم. حالا جدا شد؟"

مونتاگ جز نگاهی ساده کاری از دستش ساخته نبود.

دخترک گفت: " خب؟"

" جدا شد."

" خب! حالا بذار رو شما امتحان کنیم."

" روی من جواب نمی ده."

" این جا." قبل از آن که بتواند تکانی بخورد، دخترک قاصدک را زیر چانه مونتاگ کشید. مونتاگ خودش را عقب کشید و دخترک خندید. " یه دقیقه تکون نخور!"

مونتاگ گفت: " خب؟"

" خجالت آوره. عاشق هیچ کی نیستی."

" نه، هستم!"

" به نظر نمی آد."

" من یه پا عاشق سینه چاکم!" سعی کرد صورت معشوقی را در نظر بیاورد تا کلمات را بهتر کنار هم بچیند، اما صورتی نبود.

عنوان:فارنهایت 451

نویسنده:ری بردبری

مترجم:علی شیعه علی

ناشر:سبزان

سال نشر:چاپ اول 1390- چاپ دوم 1393

شمارگان: 500 جلد

شماره صفحه: 191 ص.

موضوع:داستان های آمریکایی

قیمت: 100000 ریال

اگر نویسنده یا مترجم بتواند نحو گفتار را تشخیص دهد و آن را در نوشته خود بیاورد، خواننده، به هنگام خواندن دیالوگ ها، مشکل چندانی در شکسته خواندن کلمات ندارد.

مثال: " برای ثبت نام، که در حکم رد شدن از هفت خوان رستم بود، باید به خیلی ها التماس می کردیم." این جمله، در زبان نوشتاری، یک توصیف معمولی است و هیچ اشکالی ندارد. اما اگر بخواهیم آن را شفاهی بیان کنیم، ناگزیر به تغییراتی در آنیم. منظور فقط تغییرات واژگانی، مثلاً تبدیل "ثبت نام" به " اسم نویسی" نیست، بلکه تغییرات نحوی است. نحو گفتار، برخلاف محو نوشتار، تحمل پذیرش عبارات یا جمله های معترضه توضیحی را ندارد. بنابراین، جمله بالا، به احتمال قوی، در گفتار به صورت زیر در می آید: " برای ثبت نام باید التماس خیلی ها را می کردیم؛ باید از هفت خوان رستم رد می شدیم." همان طور که مشاهده می شود، حرف اضافه "به" حذف شده، جای "التماس" و " خیلی ها" عوض شده و جمله معترضه (در حکم رد شدن از هفت خوان رستم بود) از شکم جمله اصلی خارج شده و بصورت جمله مستقل آمده است.

...

املای نامتعارف

فک، چقد، یه، امرو، نودون، نع، ظر، توئون، مث، وخ. این ها صورت شکسته واژه هایی است که ممکن است برخی از خوانندگان آن ها را در نوشته های گفت و گویی دیده باشند. به نظر من، هیچ یک از این واژه ها، با این هیئت، در حافظه بصری ما وجود ندارد، و، به همین علت، بعید است کسی بتواند، در نگاه اول، حتی با در نظر گرفتن بافت کلام، آن ها را تشخیص دهد. فکر، چقدر، یک، امروز، چند، ناودان، نه (با تاکید)، ظهر، تاوان، مثل و وقت صورت ناشکسته این کلمه هاست. واژه های عاب، خدنویص، عبرو، آطش و هرکط نیز همان آب، خودنویس، ابرو، آتش و حرکت اند. این املاها را می توان خواند، اما نه به راحتی. موضوع این است که ما، علاوه بر حافظه صوتی، حافظه تصویری از واژه ها داریم و اگر کسی این حافظه را دستکاری کند، در خواندن دچار مشکل می شویم. کسانی که صورت ظاهر واژه ها را، به قصد کمک به خواننده در خواندن، تغییر می دهند باید به این نکته واقف باشند.

...

هنگامی که می کوشیم خطی باستانی یا رمزی را در کتیبه ای کهن بازشناسیم، تحمل این شکنجه طبیعی است، اما در خواندن گفت و گوهای شخصیت های داستان تحمل ناپذیر است. زمانی که صرف می کنیم تا واژه ای دگرگون شده را بازشناسی کنیم لذت خواندن مطلب را کم می کند و گاه آزار دهنده می شود.

...

واژه های ران، لانه و میدان، چه در نوشتار و چه در گفتار، تعداد بخش هاشان تغییر نمی کند؛ بنابراین، نباید آن ها را به صورت رون، لونه و میدون نوشت. ران/ رون، لانه/ لونه و میدان/ میدون، از نظر تعدا بخش، فرقی با هم ندارند. اما واژه خندوانه با واژه های بالا فرق دارد. صورت نوشتاری این واژه دارای چهار بخش و صورت گفتاری آن دارای سه بخش است. بنابر مدلی که من در این نوشته عرضه کرده ام، این گونه واژه ها را در گفت و گوها باید شکسته نوشت. به این ترتیب، نوشتن واژه های هندونه و می خوام، و هر واژه دیگری که یک بخش از تلفظ خود را در نوشتار از دست بدهد، مجاز است. واژه می خواهم از سه بخش و واژه می خوام از دو بخش تشکیل شده است.

...

نحو گفتار

دستور زبان گفتار و نوشتار با هم فرق دارند. اگر این نکته در متن های گفت و گویی رعایت شود، خواننده به آسانی آن را گفتاری خواهد خواند، درست مانند زمانی که خودش حرف می زند. مسئله برخی از متن های گفت و گویی، از نظر شکسته خوانی، در درجه اول نحو نوشتاری آن هاست نه نبود واژه های شکسته. دو جمله زیر را در نظر بگیرید:

- اگر تا دو ساعت دیگر نیاید، راه می افتم می روم خانه اش.

این جمله را به آسانی می توان به صورت زیر خواند و حالت طبیعی گفت و گو را در آن احساس کرد.

-اگه تا دو ساعت دیگه نیاد، راه می افتم می رم خونش.

اما اگر جمله مذکور را به صورت زیر بنویسیم:

- چنانچه تاخیرش به دو ساعت بینجامد، به سوی منزلش عزیمت خواهم کرد.

...

فعل های فارسی را، از نظر شکسته نویسی، به دو گروه می توان تقسیم کرد. گروه اول فعل هایی است که تعداد هجاهای آن ها، غالباً در حالت مضارع، در نوشتار و گفتار متفاوت است، و گروه دوم آن هایی که تعداد هجاهاشان در این دو نمود زبانی (گفتار و نوشتار) ثابت می ماند.

فعل هایی مانند می روم، می آیم، می گویم، می شوم، بیایم، بینداز، همراه با بقیه صورت های صرفی آن ها ( می رود، می روی و ... ؛ بیایی، بیاید و ...)، که معمولاً سه هجایی یا بیشترند، در حالت گفتاری یک هجای خود را از دست می دهند. مثال:

می روم/ می رم

می آیم/ می آم

می گویم/ می گم

می شوم/ می شم

بیایم/ بیام

بینداز/ بنداز

صورت اصلی این فعل ها سه و شکل گفتاری آن ها دو هجا (بخش) دارد. این گونه فعل ها را می توان شکسته نوشت. البته در حالت ماضی، تعداد هجای آن ها تغییر نمی کند و نباید صورت شکسته به کار رود: رفتم، آمدم، ...

...

فعل هایی هستند که تعداد هجاهای آن ها در گفتار و نوشتار فرقی با هم ندارند. مثال:

-می خوابم، می خوابی، می خوابد، ...

-بخوابم، بخوابی، بخوابد، ...

-خوابیدم، خوبیدی، خوابید، ...

فعل های بالا، همچون مقوله قبلی، سه هجایی اند، اما در گفتار تعداد هجاهایشان تغییر نمی کند. به عبارت دیگر، فعل می خوابد، هنگامی که در گفتار به می خوابه تغییر می یابد، سه هجای خود را نگه می دارد. تبدیل می خوابدبه می خوابهدر خواندن برای خواننده مشکل نیست. فعل هایی چون خوردن، زدن، نوشتن، خواندن، گرفتن، فهمیدن و بسیاری دیگر از این مقوله اند. این فعل ها را نباید شکست، زیرا خواننده به آسانی در ضمن خواندن، گاه حتی بدون توجه، آن ها را شکسته می خواند. املای کامل این گونه فعل ها (می خورند، می خوابند) هیچ گونه مشکل تلفظی ندارد و شکستن شان جایز نیست.

ادامه دارد ...

***

عنوان:اصول شکسته نویسی( راهنمای شکستن واژه ها در گفت و گوهای داستان)

نویسنده:علی صلح جو

ناشر:نشر مرکز

سال نشر:چاپ اول 1391

شمارگان: 1100 نسخه

شماره صفحه: 63 ص.

موضوع:فن نگارش

قیمت: 58000 ریال

آگاهی هر فرد از سبک و شیوه زندگی اش به مراتب از هر مهارتی، در مرتب کردن، انبار کردن و اموری دیگر از این دست، مهم تر است. نظم به شدت به ارزش های افراد بستگی دارد.

...

از دو راه می توان به آشفتگی نظم بخشید: تصمیم گیری درباره اینکه آیا می خواهید چیزی را دور اندازید یا در جایی نگه دارید؟ می توانید به تک تک اشیای خانه خود نگاه کنید و تصمیم بگیرید که آیا می خواهید آن را دور بیندازید یا در جایی نگهداری کنید.

...

وقتی خانه خود را مرتب می کنید، امور خانه و گذشته خود را هم مرتب می کنید و نظم می دهید؛ درنتیجه خیلی روشن می فهمید که در زندگی به چه نیاز دارید و به چه نیاز ندارید؛ متوجه می شوید چه باید بکنید و چه نباید بکنید.

...

اتاق به خودی خود درهم نمی ریزد. شما، کسی که در آن مکان زندگی می کنید، این به هم ریختگی را ایجاد می کنید. از قدیم گفته اند که یک اتاق به هم ریخته با یک ذهن به هم ریخته برابری می کند. من این گونه به موضوع نگاه می کنم. وقتی اتاقی آشفته و به هم ریخته می شود، دلیلش فقط محیطی نیست؛ بلکه چیزی بیش از آن است. به هم ریختگی مرئی و آشکار سبب می شود که دلیل اصلی اختلال را درک نکنیم. آشفتگی و به هم ریختگی توجه ما را از اصل موضوع دور می کند.

...

جان ِ کلامِ پاکسازی موفق دو مورد است: ابتدا دور انداختن وسایل اضافی و سپس تصمیم گیری در این زمینه که وسایل باقی مانده را کجا قرار دهم.

...

پیش از اینکه پاکسازی را آغاز کنید به سبک زندگی ای که در نظرتان است خوب فکر کنید و از خود بپرسید: «چرا می خواهم خانه را مرتب کنم؟»

وقتی پاسخ را یافتید، آماده اید که به مرحله بعدی بروید، بررسی آنچه دارید.

...

اگر تصمیم گیری را با وسایلی آغاز کنیم که تصمیم گیری درباره شان ساده تر است، مرتب کردن هموارتر می شود. بهترین ترتیبی که می توانید برگزینید این است: ابتدا لباس ها، پس از آن کتاب ها، سپس روزنامه ها و در نهایت یادگاری ها.

...

فقط وسیله هایی را نگه دارید که دلتان را شاد می کند و بقیه چیزها را دور اندازید؛ این گونه می توانید زندگی خود را نونوار کنید.

اشیایی را که دیگر برای شما شادی آور نیستند، دور بریزید. بگذارید آن ها به سفر تازه ای بروند. من مطمئنم وسایلی را که دور می اندازیم شادمان تر از آن هستند که بی سبب آن ها را نگه داریم.

...

ما از آن روی چیزی را دور نمی اندازیم که یا در گذشته به آن وابستگی داشته ایم یا از آینده می ترسیم که به آن نیاز داشته باشیم.

...

بهترین راه برای پی بردن به آن چه نیاز داریم، دور انداختن آن چیزهایی است که به آن ها بی نیازیم.

...

سفارش من به شما این است که هر گاه به خانه می آیید به خانه خود سلام کنید و بگویید من برگشتم. وقتی خانه را ترک می کنید بگویید سپاسگزارم که به من سرپناه دادی.

هر اندازه که خانواده در روز کار کند و خسته شود، خانه مکانی است که به آنان پناه می دهد تا خستگی از تنشان بیرون رود.

...

به هم ریختگی و آشفتگی بیشتر دو دلیل دارد: به جای نخست برگرداندن شی استفاده شده دشوار باشد یا اینکه ندانیم شی را به کجا باید برگردانیم.

...

در نظر من نگه داشتن لباس هایی که به انسان آرامش نمی دهند در منزل هرگز کار درستی نیست. زمانی را که در خانه می گذراندیم زمان گران بهایی است که باید عزیزش بداریم. ارزش این زمان را، آن هم به این دلیل که کسی ما را نمی بیند، نباید دست کم بگیریم.

این اشتباه است که لباس هایی را که هرگز نمی پوشید به لباس های خانه تبدیل کنید. به خودتان بها و ارزش بدهید. همیشه لباس هایی را که دوست دارید بپوشید.

هرگز در خانه شلخته لباس نپوشید. لباسی که در خانه می پوشید روی تصویر ذهنی شما از خود اثر می گذارد.

عنوان:دگرگونی زندگی با جادوی نظم (هنر ژاپنی برای ساماندهی و نظم)

نویسنده:ماری کندو

مترجم:مهدی قراچه داغی

ناشر:البرز

سال نشر:چاپ اول- 1394

شمارگان: 700 نسخه

شماره صفحه: 160 ص.

موضوع:خانه داری- اقتصاد خانواده- پینش در خانه- نظم و ترتیب

قیمت: 90000 ریال

از نظر فروید یک مسیر رشدی وجود داشت که همه ما باید آن را دنبال می کردیم. کسانی که این کار را نمی کردند، روان رنجور بودند. متاسفانه به خاطر این که فروید برون گرا بود، مسیر رشدی مورد نظر او مسیری برون گرایانه بود.

یونگ دریافت که ما فقط در صورتی می توانیم مسیر رشدی متناسب با یک نفر را پیدا کنیم که تشخیص دهیم افرادی که تیپ های روانشناختی متفاوتی دارند به شیوه های متفاوتی بزرگ می شوند و رشد می کنند.

درون گراها و برون گراها مسیرهای متفاوتی را دنبال می کنند. هنگامی که تنوع متفکرها و احساسی ها، حسی ها و شهودی ها را نیز به این طبقه بندی بیفزاییم، بر این اساس هر فرد از ابتدای تولد شرایط متفاوتی با دیگران دارد. دلیل این تفاوت این نیست که به طرز متناسب یا نامناسبی رشد کرده اند، بلکه این است که آن ها از ابتدای تولد افراد متفاوت بوده اند.

...

یونگ متوجه شد هر یک از ما نسبت به آن چه در دنیای بیرونی رخ می دهد دو تمایل یا احساس داریم:

بعضی انسان ها وقتی که دنیا به آن ها نزدیک می شود به طور غریزی عقب نشینی می کنند و بعضی دیگر به طور غریزی با علاقه به سمت دنیا می روند. او حرکت به سوی دنیا را برون گرایی نامید و عقب نشینی یک نفر به سوی خودش را درون گرایی نامید.

همه ما می توانیم یکی از آن دو رویکرد را به دنیا انتخاب کنیم، ولی ما عمدتاً یکی از آن ها را ترجیح می دهیم. مهمانی پر سر و صدایی که افراد برون گرا عاشق آن هستند برای یک فرد درون گرا جهنم است. مهمانی هایی که افراد درون گرا دوست دارند، برای برون گراها خیلی کسل کننده است. وقتی افراد درون گرا خسته می شوند باید از دیگران دور شوند و تنها باشند تا دوباره انرژی به دست آورند، ولی افراد برون گرا برای این که دوباره سرحال شوند باید در کنار دیگران باشند.

...

برون گرایی روی آوردن به دنیای بیرون برای دریافت انرژی از آن است، درون گرایی روی آوردن به درون و به روان است.

...

همیشه باید به رویاهای فرد توجه کنیم تا به برون گرایی یا درون گرایی او پی ببریم. اگر فرد رویابین بارها در رویایش با فردی برون گرا تعارض دارد، پس او درون گرا است و برعکس.

...

از آن جا که در اکثر شرایط استرس زای امروزی ما هیچ یک از این دو کار را نمی توانیم انجام دهیم، هیچ راه خروجی برای آن انرژی افزایش یافته وجود ندارد و مدت خیلی زیادی برانگیخته و مضطرب باقی می مانیم.

...

 رویاهای ما با کمی استثناء همان احساسات شادی، غم، ترس، شهوت، گرسنگی، تشنگی، وجد، و حیرت زندگی روزمره را فرا می خوانند.

...

از آن جا که رویاها در مرز خودآگاه و ناخودآگاه هستند، هنگامی که رویای مان را ثبت کنیم و نسبت به آن واکنش نشان می دهیم پلی بین دو منطقه خودآگاه و ناخودآگاه شکل می گیرد. وقتی راه ارتباطی سریع تری بین خودآگاه و ناخودآگاه باشد، رشد و تغییر با سرعت بیشتری انجام می شود. هنگامی که از رویاهای مان آگاه شویم، آن ها به آگاهی ما واکنش نشان می دهند.

...

رویاهای تان را ارج نهید. اهمیت ثبت و مرور آن ها خیلی بیشتر از اهمیت درک مفهوم آن هاست.

...

هر فرد یا موضوعی در رویا ممکن است بیانگر همان فرد یا موضوع واقعی باشد و یا به عنوان نماد بعضی ویژگی های شخصیتی خودتان باشد. ولی هنگام کار بر روی رویاهای تان معمولاً باید دومی را در نظر داشته باشید، چون رویاها به روشی نمادین صحبت می کنند. هنگامی که زیاد با رویاها سر و کار داشته باشید، وقتی با رویای جدیدی مواجه می شوید اکثراً می توانید بفهمید که آن رویا درباره مسائل عینی است یا این که به زبان نمادین صحبت می کند.

...

برای قضاوت درباره رویاها به احساسات تان اعتماد کنید. اجازه ندهید که ذهن منطقی تان شما را وادار به قضاوتی کنن که بر خلاف احساسات تان است.

...

داشتن واژه نامه ای که در آن معنای ریشه ای کلمه، موضوع یا فعالیت موجود در رویای تان را جستجو کنید،مفید است.

کلمات نمادهای صحیحی هستند و همه تاریخ را در خود حمل می کنند. اگر چنین چیزی عجیب به نظر می رسد فقط مدتی آن را امتحان کنید و ببینید آیا بارها مفهوم رویایی که به نظر غیرقابل توضیح بود، آشکار نمی شود.

...

هر یک از ما در طول سال هایی که از نوزاد به بزرگسال تبدیل می شویم، خاطرات زیادی از مادرمان به دست می آوریم. این خاطرات پیرامون کهن الگوی مادر جمع می شوند تا یک عقده را شکل دهند که مادر را تداعی می کند. ما اصولاً هم تصویر یک مادر با ویژگی های جهانی را شکل داده ایم و هم ویژگی‌های مختص مادر خودمان.

وقتی در زندگی با شرایطی مواجه می شویم که یادآور شرایط ارتباطی با مادرمان است، به عقده مادر کشیده می شویم. مثلاً هنگامی که یک نوزاد دختر، سه ساله می شود و کارهایی انجام می دهد که می داند بد است ممکن است با صدای بلند بگوید «دختر بد». این مادر درونی شده است که چنین حرفی می زند. اگر زمین بیفتد و زانویش خراشیده شود به سمت مادرش می دود تا او را دلداری دهد. اگر مادر در دسترس نباشد او خودش را به گونه ای جمع می کند که انگار مادرش او را در آغوش گرفته است.

وقتی سرانجام این دختر بچه بزرگ می شود در هر شرایط مناسبی به عقده مادر کشیده می شود. اگر در کودکی رابطه سالمی با مادرش داشته باشد، در آینده هنگامی که نیاز به دلداری و قوت قلب داشته باشد می تواند آن را از مادر درونی اش دریافت کند. اگر رابطه ناسالمی با مادرش داشته باشد احتمالاً به سختی به دیگران اعتماد کند، چون هر گونه شرایط عاطفی را از پشت عدسی های تجارب ناراحت کننده خودش می بیند.

...

در زمانه ای که ما در جستجوی بیهوده ارزش های معنوی دست و پا می زنیم و تظاهر می کنیم که روح می تواند به ذهن تنزل یابد. در زمانه ای که به طور فزاینده در ذهن های مان زندگی می کنیم، و با طبیعت اطراف مان قطع رابطه کرده ایم ... تنهایی و ناامیدی تبدیل به شرایط عادی ما شده است. ما درون خودمان گیرکرده ایم و ناامیدانه آرزو می کنیم که تا اندازه ای به شغل، مذهب، فردی دیگر، دنیای پیرامون مان و به خودمان احساس وابستگی کنیم.

...

برای پذیرش دیدگاه یونگ درباره واقعیت، نیازی نیست که به او ایمان داشته باشیم، همه آنچه لازم داریم این است که «شجاعت» داشته باشیم تا دنیای درون مان را صادقانه بررسی کنیم.

...

تیپ برون گرا

برون گراها با دنیای پیرامون شان کاملاً احساس راحتی می کنند، چون از دید آن ها تنها دنیای موجود همان دنیای پیرامون شان است. این هم نقطه قوت و هم نقطه ضعف آن هاست. برای برون گراها خیلی دشوار است که حتی نسبت به دنیای درون شان آگاه باشند. هنگامی که برون گراها ساکت هستند اصلاً به این دلیل نیست که آن ها خودآگاهانه در حال فکر کردن هستند. برون گراها اغلب اوقات از این گفتگوی درونی آگاه نیستند، چون آن ها فقط به اطلاعاتی گوش می سپارند که از دنیای بیرون می آید. تجاربی که برون گراها از دنیای بیرون دریافت می کنند هرگز آن ها را راضی نمی کند. آن ها حقیقتی را می خواهند که همیشه در حال تغییر، سرشار از رنگ، صدا، حرکت و تازگی باشد. برون گراها با مردم احساس راحتی می کنند و دوست دارند در کنار آن ها باشند.

برون گراها می توانند خودشان را خیلی راحت با محیط وفق دهند. برون گراها همیشه در حال فعالیت هستند و آمادگی دارند که در هر جایگاه اجتماعی کار کنند. آن ها وقایع محیط را تشدید می کنند، یعنی انرژی و احساس آن را افزایش می دهند. فرد درون گرا و فرد برون گرا یک داستان را به دو گونه تعریف می کنند. هنگامی که برون گرا داستان را تعریف می کند به آن شاخ و برگ می دهد و آن را جذاب تر می کند، او در این میان گاهی فراموش می کند که به اصل موضوع  و به واقعیت بپردازد.

تیپ درونگرا

درون گراها ساکت تر از برون گراها هستند. معمولاً یکی از راه های سریع تشخیص درون گرایی از برون گرایی این است که برون گراها حجم کلمات خیلی زیادی را به کار می برند. درون گراها بیشتر موقعیت های آشنا را به موقعیت های جدید ترجیح می دهند. یعنی به تغییر علاقه ای ندارند. آن ها معمولاً در ارتباط با خودی ها راحت تر از غریبه ها هستند. در شرایطی که با افراد جدید رو به رو می شوند احساس غریبی می کنند و از جمع بیرو می روند. آن ها ترجیح می دهند پیش از آن که رویداهای را در دنیای بیرونی تجربه کنند، آن ها را در ذهن شان بررسی کنند.

در فرهنگ برون گرای ما، درون گراها تحقیر می شوند. ولی فرهنگ درون گرایی مانند ژاپن خیلی متفاوت است، در آن جا برون گرایی پسندیده نیست. هم درون گرایی و هم برون گرایی شیوه های بهنجار انطباق با زندگی هستند و هر دو کارایی دارند.

از نظر برون گراها افراد درون گرا خودخواه و خودشیفته هستند، چون آن ها بیش از دنیای بیرون به دنیای درون شان علاقه دارند. از دید برون گراها درک این که چگونه درون گراها می توانند حقایق دنیای بیرونی را انکار کنند، تقریباً غیرممکن است.

عنوان:یونگ شناسی کاربردی

نویسنده:رابین رابرتسون

مترجم:ساره سرگلزایی

ناشر:بنیاد فرهنگ زندگی

سال نشر:چاپ اول 1391- چاپ سوم 1395

شمارگان: 1000 نسخه

شماره صفحه: 220 ص.

موضوع:روان شناسی یونگی

قیمت: 200000 ریال

بریانی مرغ به روش حیدرآبادی

Chiken Biryani

مواد لازم برای 5 نفر:

 برنج باسماتی 2 پیمانه

سینه مرغ( به تکه های متوسط خرد شود)  3 تکه

پودر گرم ماسالا با ادویه بریانی 1 قاشق چایخوری

پیاز متوسط( خرد شده چهار گوش) 1 عدد

عصاره مرغ نصف بسته

ماست ساده 5 قاشق غذا خوری

فلفل سیاه و نمک به مقدار کافی

زعفران به مقدار کافی

زردچوبه به مقدار کافی

سیر له شده (به دلخواه) 1 حبه

خامه یک قاشق غذاخوری

جعفری و گشنیز ساطوری شده 100 گرم

شیر یک/دوم پیمانه

هِل 3 دانه

طرز تهیه:

در ظرفی جداگانه ماست، پیاز خرد شده، جعفری، گشنیز، پودر گرم ماسالا، فلفل سیاه، نمک، زردچوبه، سیر له شده، عصاره مرغ را کاملاً مخلوط کنیم و تکه های مرغ را داخل مواد بریزیم و هم بزنیم تا کاملاً مرغ ها به مواد آغشته شوند و به مدت یک ساعت آن را کنار بگذارید.

سپس مرغ ها را با مواد آغشته  آن در کره یا روغن سرخ کنید. شیر را گرم کرده و با زعفران و کره مخلوط کنید. برنج را آبکش کنید و با مخلوط شیر و زعفران مخلوط کنید. مواد و مرغ سرخ شده و پیاز سرخ شده و گشنیز و جعفری خرد شده را لابه لای برنج بریزید و دم کنید.

2 عدد تخم مرغ پخته را نصف کنید و همراه گوجه فرنگی خرد شده به شکل چهار گوش، ظرف را تزیین کنید. این برنج را با رایتا ( ماست مخلوط با پیاز و جعفری و فلفل قرمز و نمک) سرو می شود.

***

عنوان:آشپزخانه مهاراجه

نویسنده:سروش رستگار

سال نشر:چاپ اول 1391

ناشر:نشر البرز

شمارگان: 1500 نسخه

شماره صفحه: 160 ص. ( مصور)

موضوع:آشپزی هندی

قیمت: 115000 ریال

مندرجات:دستور پخت 53 پیش غذا، غذا و دسر و نوشیدنی هندی.

عکس از اینترنت.

برای رسیدن به هر جایی در زندگی به استراتژی احتیاج دارید. اگر می خواهید تجارتی را آغاز کنید به یک استراتژی تجاری احتیاج دارید. اگر می خواهید وزن کم کنید به استراتژی احتیاج دارید.

اگر می خواهید امور مالی تان را تنظیم کنید، خانه ای جدید بخرید، شغلی جدید به دست آورید، به استراتژی احتیاج دارید. پس چرا مسئله ازدواج باید تفاوت داشته باشد؟

هیچ وقت نمی گویید: می خواهم شغل جدیدی پیدا کنم، اما زیاد درباره اش فکر نخواهم.

هر چه پیش آید، خوش آید. در مصاحبه هر طور که پیش آمد رفتار می کنم و می گذارم هر اتفاقی که می خواهد بیفتد.

چه کسی این کار را می کند؟!

اما این کاری است که بیشتر زن ها در ابتدای آشنایی انجام می دهند.

آنان انتظار دارند که عشق خود به خود اتفاق بیفتد، مانند فیلم ها؛ یک مرد در اتاقی شلوغ آنان را ببیند و مجذوب زیبایی شان شود...

از خواب بیدار شوید! این زندگی واقعی است، نه فیلم سینمایی. در زندگی واقعی برای به دست آوردن آنچه می خواهید باید باهوش و کاردان باشید.

خانم ها این الگوها و روش های شما است که شما را در برابر مردان موفق و یا شکست خورده می نماید.

می دانم که از بازی خسته اید و می خواهید به طرفتان بگویید که چه کسی هستید و چه می خواهید.

من نمی خواهم که ارزش ها و ماهیت شخصی خود را عوض کنید. نمی خواهم که خودتان را عوض کنید، فقط می خواهم نوع رفتارتان را تغییر دهید. این کار به استراتژی نیاز دارد.»

...

من از شمار زن هایی که خود را به خوبی نمی شناسند، متحیر هستم.

بیشتر مردم هرگز درباره اینکه واقعا چه کسی هستند فکر نمی کنند، اما به راستی چگونه انتظار دارید کسی شما را بشناسد، وقتی که خود شما، خودتان را نمی شناسید.

بهتر است که بتوانید به سوالاتی مانند موارد زیر پاسخ دهید:

اهداف شما در زندگی چیست؟

انگیزه هایتان کدامند؟

آیا در مورد موسیقی، سیاست و یا ورزش علاقه خاصی دارید؟

چه چیزی شما را خوشحال می کند؟

چه چیزی واقعا شما را دیوانه می کند؟

اگر می توانستید هر کاری بکنید، چه کاری انجام می دادید؟

اگر نمی توانید به این سوالات بدون معطلی جواب دهید، زمان آن رسیده است که درباره خود فکر کنید. اگر به عبارتی نظیر: «نمی دانم، شاید دوست دارم که ... » و یا « تا حالا واقعا درباره اش فکر نکرده ام ... » جواب می دهید، وقتش رسیده که قدری زمان بگذارید و در مورد آن ها فکر کنید.

...

رقابت کردن برای زن ها به یک استاندارد تبدیل شده است. ما زن های سرشناس را در تلویزیون می بینیم و می خواهیم که مانند آنان باشیم. مانند دیگران بودن، توجه خاصی را به سوی شما جذب نمی کند.

میلیون ها زن رویای شهرت را دارند، اما شمار اندکی به این آرزو می رسند.

همیشه آن بیرون کسی هست که از شما خوش هیکل تر و زیباتر باشد. بنابراین تلاش برای زیباترین دختر جهان بودن، کاری بیهوده است. برای آن که به چشم بیایید نیازی نیست از همه جذاب تر باشید. الگویی را پیدا کنید که برای شما خاص باشد. لازم نیست یک سوپر مدل باشید. فقط خودتان باشید تا توجهی را که سزاوارش هستید، دریافت کنید.

…

مردها در کمتر از سه ثانیه می فهمند که جذب شما شده اند یا نه.

حتی اگر آدم بسیار موفقی هم باشید، ظاهر نامناسب شما ارزش واقعی تان را پنهان می کند.

اگر می خواهید علاقه مردی را جذب کنید، باید آماده باشید تا مناسب این هدف لباس بپوشید.

خبر خوب این است که بیشتر مشکلات ظاهری حل شدنی هستند. شما تنها باید بپذیرید که احتیاج به راه حل دارید و بعد هم تلاش کنید تا مشکل را حل کنید.

گفتن این موضوع به خودتان که مثلا خسته تر از آن هستید که به خودتان برسید و یا گرفتارتر از آن هستید که به مجموعه ورزشی بروید، فقط به یک نفر صدمه می زند و آن یک نفر خود شما هستید. برای مرتب کردن ظاهرتان بهانه تراشی نکنید. اگر می خواهید مردی را برای ازدواج بیابید باید این نکته را بدانید که لباس و ظاهر مناسب که نشان دهنده وقار و متانت شما است می تواند به شما کمک کند.

...

تا حالا اتفاق افتاده چند بار با مردی بیرون بروید، زمان خوشی را با هم بگذرانید و فکر کنید که واقعاً احتمالش وجود دارد که رابطه تان با او به سرانجام خوبی متنهی شود، اما یک دفعه دیگر خبری از مرد نشود؟

متاسفانه این اتفاق همواره در حال رخ دادن است. شما در برزخ گیر کرده اید و از خود می پرسید چرا؟

در حالی که به نظر می آمد همه چیز خوب پیش می رود، ناگهان او از صحنه روزگار محو می شود؟

به احتمال قوی تر، شما کار را خراب کرده اید.

ممکن است فکر کنید همین یک بار تماس گرفتن و یا ارسال پیامک اشکالی نداشته باشد، اما اهمیت یک بار می تواند خیلی زیاد از حد باشد.

شما باید بیش از همیشه آگاه و هشیار باشید. در این بازی یک ضربه کافی است تا ببازید.

...

اگر خودتان را دوست نداشته باشید، آن گاه یک مشکل بزرگ خواهید داشت؛ به بن بست خواهید خورد.

اگر خود را دوست نداشته باشید و به خودتان اطمینان نداشته باشید، آن گاه موفقیتی هم نخواهید داشت. رابطه ای مستقیم میان میزان دوست داشتن خودتان و میزانی که دیگران شما را دوست خواهند داشت، وجود دارد. شما هرگز موفق نخواهید شد دیگران را مجبور به دوست داشتن کسی کنید که خود او را دوست ندارید.

زمانی که از خودتان خوشتان بیاید و خود را دوست داشته باشید، آن گاه به طور خودکار به خود اطمینان خواهید داشت. اطمینان بیان کننده احساس درونی شما نسبت به خودتان است. اگر احساس خوبی نسبت به خودتان داشته باشید این احساس از وجودتان به بیرون سرایت خواهد کرد.

زن ها، مردها را از دست می دهند. چرا؟. نوشته جس مک کان. ترجمه مهراوه فیروز. نشر البرز

...

از آنجا که ما زن ها به شدت احساساتی هستیم، اغلب نگه داشتن و نگفتن آنچه به آن فکر می کنیم، کار بسیار سختی است. اگر عصبی هستیم، می گوییم عصبی هستیم.

متاسفانه گفتن افکاری که در مغزمان می چرخد همیشه کار درستی نیست. فقط به این دلیل که به چیزی فکر می کنید،دلیل نمی شود تا آن را با صدای بلند بیان کنید.

چیزهای خاصی وجود دارند که در ابتدای رابطه و هنگام شناخت طرف مقابل، نباید آن ها را بیان کنید. برای مثال نباید درباره مشکلات خصوصی خود که هنوز کاملاً آن ها را حل نکرده اید، صحبت کنید.

در ابتدای کار باید مشکلات شخصی زندگی تان را برای خود نگه دارید.

زنانی را می شناسم که درباره پدران بداخلاق، ناراحتی های غذایی، داروهایی که مصرف می کنند، بیماری هایی که دارند و هزاران مورد دیگر که باید در آن رابطه به روانشناس مراجعه کنند، در ابتدای آشنایی صحبت می کنند. اگر واقعا می خواهید مردی را بترسانید، بروید همه رازهای زندگی تان را به او بگویید.

...

متاسفانه فقط به این دلیل که کسی در ابتدا ابراز علاقه می کند، به این معنا نخواهد بود که رابطه متعهدانه ای را تضمین کرده است. گاهی اوقات مردی در ابتدای مراحل آشنایی بسیار ابراز علاقه می کند، اما در طی مسیر علاقه او کاهش می یابد. بدترین قسمت کار این است که گاهی آقایان تنها برای آنکه رفتار خوبی داشته باشند و شما را ناراحت نکنند به گونه ای رفتار می کنند که گویی علاقمند هستند.

گاهی اوقات هدف آنان فقط وقت گذرانی است. دلایل زیادی برای این موضوع وجود دارد که چرا یک فرد کم علاقه هنوز به شما چسبیده است. بنابراین باید به دنبال نشانه هایی بگردید که نمایانگر آن باشد که او در مورد شما جدی است.

پس از اینکه مراحل ابتدایی آشنایی شما سپری شد، باید مراقب باشید که طرف شما چنین رفتاری با شما نداشته باشد. باید به خواندن نشانه های او در همه مدت رابطه ادامه دهید.

فقط چون علاقه مرد در ابتدا زیاد و قوی بوده، به این معنا نخواهد بود که میزان علاقه وی تا همیشه به همان مقدار خواهد ماند. علاقه مرد مانند دمای هوا است می تواند در یک شبانه روز از گرما به سرما برسد.

اعمال شما می تواند بر سطح علاقه مرد تاثیر بگذارد. این احتمال خیلی جدی است که اعمال شما باعث رو برگرداندن مرد شود، اما در ابتدا شما باید نشانه ها را بخوانید و درک کنید و آن ها را بپذیرید. نشانه های فردی که به شما علاقه وافر دارد را یاد بگیرید. نشانه های فردی که علاقه ای متوسط به شما را دارد یاد بگیرید و از همه مهم تر نشانه های فردی را یاد بگیرید که واقعا علاقه ای به شما ندارد، اما از آنجا که شما همیشه در دسترس هستید، وقتی می خواهد از شما استفاده می کند. برای رفتار بد، بهانه تراشی نکنید. اگر مردی واقعا علاقه مند باشد و در فکر ایجاد ارتباط جدی باشد، آن گاه نشانه های واضح و آشکاری وجود خواهند داشت که این مطلب را نشان بدهد.

 ...

زن ها هنوز این مفهوم را کاملا نپذیرفته اند که اگر مردی بداند که شما را در اختیار دارد و برای از دست دادن شما هم هیچ ترسی نداشته باشد، آن گاه هیچ وقت انگیزه ای برای ازدواج کردن نخواهد داشت.

قانون اول در مذاکره این است که هر وقت بخواهی می توانی در صورت نیاز جلسه را ترک کنی. اگر مشتری بداند که در نهایت به میلشان راه خواهم آمد و هر آنچه خواستند را در اختیارشان خواهم گذاشت، قدرت در اختیار آنان خواهد بود و من همواره بازنده خواهم بود.

باید این ترس وجود داشته باشد که شرایط خاصی وجود دارد که در آن صورت اگر من هم به خواسته هایم نرسم، جلسه را ترک خواهم کرد. به این موضوع ترس از دست دادن می گویند. ترس از دست دادن چیزی است که باید در مدت زمان رابطه تان از آن استفاده کنید. شما باید اراده ترک را داشته باشید و طرفتان هم باید این را بداند.

به دلایلی زن ها فکر می کنند که اگر دنیا را به مردان بدهند، مردان عاشق آنان شده و با آنان ازدواج می کنند. باید این نکته را درک کنید: فهرست کردن همه مواردی که او با ازدواج با شما به دست می آورد، مرد را به ازدواج با شما ترغیب نمی کند. آنچه باعث موفقیت می شود ایجاد این درک است که اگر همه چیز درست پیش نرود، شما سر جایتان باقی نمی مانید و خواهید رفت. باید اراده و توانایی ترک کردن مرد را داشته باشید. می دانم کار پرخطری است، اما گاهی برای جلب علاقه و احترام یک نفر، باید او را ترک کرد.

عنوان:زن ها، مردها را از دست می دهند. چرا؟

عنوان به زبان اصلی: you lost him at hello

نویسنده:جس مک کان

مترجم:مهراوه فیروز

ناشر:نشر البزر

سال نشر:چاپ اول 1390- چاپ ششم 1394

شمارگان: 2000 نسخه

شماره صفحه: 184 ص.

موضوع:زنان- روانشناسی همسر گزینی—قرار ملاقات (آداب)

قیمت: 100000 ریال

بعدها فهمیدم آن ها توی ماشین در حال دلقک بازی بوده اند وقتی کامیون بهشان زده. به خودم می گفتم آن ها در حال خنده مردند و من هم باید با آن ها می بودم.

در تمامی این یک سال مدام با خودم تکرار کرده ام که ترجیح می دادم من هم با آن ها بمیرم. اما قلبم سرسختانه می تپد و همچنان زنده ام؛ و این بزرگ ترین بدبیاری زندگی ام است.

...

چهار دست و پا و به سختی به سمت تختم رفتم. به زحمت از آن بالا رفتم و خودم را در ملافه پیچاندم؛ درست مثل همیشه که زیر ملافه پناه می بردم و شامه ام به دنبال عطر کالین می گشت. مدت ها بود بوی او از بین رفته بود، اما من بعد از او ملافه ها را عوض نکردم. می خواستم باز هم بویش را احساس کنم. می خواستم بوی بیمارستان و مرگ را فراموش کنم؛ بویی که آخرین باری که سرم را در گردنش فرو بردم، پوست او را انباشته بود.

...

بی آنکه چشم هایم را از در اتاقی بردارم که جسد دخترم در آن بود، چند قدمی عقب رفتم و در راهروی بیمارستان شروع کردم به دویدن. از دیدن دختر مرده ام امتناع کردم. می خواستم تنها لبخندش، طره های موی بلوند به هم ریخته اش که دور صورتش را می گرفت و چشم های پر از شیطنتش را در صبحی که همراه پدرش رفت به یاد بیاورم.

...

هیچ چیز برایم اهمیتی نداشت. آب در حالی روی بدنم جاری می شد که کوچک ترین احساس خوبی در من به وجود نمی آورد. کف دستم را با شامپوی توت فرنگی کلارا پر می کردم. بوی مطبوعش اشک هایم را، که با تسلی بیمارگونه ای درهم آمیخته بود، جاری کرد. آئین همیشگی من آغاز شده بود. ادکلن کالین را به خودم زدم؛ نخستین لایه حمایت کننده. دکمه های پیراهنش را بستم؛ لایه دوم. پلیور کلاه دارش را پوشیدم؛ لایه سوم. موهای خیسم را بستم تا بوی توت فرنگی بین آن ها باقی بماند؛ لایه چهارم.

...

گوش دادن به موسیقی مرا سر ذوق آورد. فراموش کرده بودم که موسیقی چه احساساتی می تواند در من ایجاد کند. مدتی طولانی تردید داشتم که دستگاه پخش موسیقی ام را روشن کنم. با این حال زمانی رسیده بود که باید حرکتی می کردم. بارها به دستگاه موسیقی ام خیره شده و دورش چرخیده بودم.

یک روز صبح، از خواب که بیدار شدم، با تعجب احساس خستگی کمتری کردم. دوست داشتم موسیقی گوش دهم و همین کار را هم انجام دادم. از خوشحالی اشک ریختم. اما این سرخوشی دوامی نداشت.

فردای آن روز دوباره همان برنامه را انجام دادم. ناخودآگاه همراه موسیقی تکام می خوردم. کم کم داشتم به عادت های گذشته ام برمی گشتم.

...

باید می رفتم جلوی مشتی ناشناس. باید صحبت می کردم، لبخند می زدم و به نظرم می رسید چنین چیزی فراتر از توانم خواهد بود.

...

تازه رسیده بودم جلوی کافه کتابم. چشم هایم را بستم و لبخند زدم. به راحتی می توانستم با خوشبختی های ساده و کوچک خوشحال شوم. همه چیز از بین نرفته بود. وضع بهتر می شد. حلقه ازدواجم را لمس کردم. روزی آن را در می آوردم؛ شاید برای ادوارد. صدای زنگ تلفن می آمد. وقت کار فرا رسیده بود. قبل از اینکه وارد کافه شوم نگاهی به تابلوی سر در آن انداختم:

آدم های خوشبخت کتاب می خوانند و قهوه می نوشند.

عنوان:آدم های خوشبخت کتاب می خوانند و قهوه می نوشند

نویسنده:آنِیس مارتن- لوگان

مترجم:ابوالفضل الله دادی

ناشر:به نگار

سال نشر:چاپ اول 1395

شمارگان: 1000 نسخه

شماره صفحه: 208 ص.

موضوع:داستان های فرانسه- قرن 21 م.

قیمت: 150000 ریال